Gezond eten is belangrijk; dat weten we allemaal. Maar wist je ook dat gezond eten niet alleen belangrijk is voor de lichamelijke groei, ontwikkeling en gezondheid, maar ook voor de cognitieve en sociale vaardigheden van je kind (0-18 jaar)?
Kinderen en tieners, die gezond eten zijn namelijk minder vaak ziek, kunnen zich beter concentreren en zitten beter in hun vel. Ze hebben zelfs minder kans op hart- of vaatziektes als ze volwassen zijn.
Helaas is het eetpatroon van jeugdig Nederland niet optimaal. Voor alle leeftijdsgroepen geldt dat ze gemiddeld te weinig groente, fruit, vis en vezels eten. Als volwassenen weten we dat juist dat de gezonde ingrediënten zijn en we zagen graag dat onze kinderen daar voldoende van aten.
De grote vraag is alleen: hoe zorg je er nou voor dat je kind die gezonde ingrediënten daadwerkelijk gaat eten? Daar wil ik je in dit artikel graag een aantal praktische tips voor geven.
Dit artikel verscheen eerder in aangepaste vorm verschenen op de website van CJG043 met als titel ‘Je kind gezond leren eten – Tips van een opvoedcoach‘. Hieronder lees je de uitgebreidere versie.
(1) Zorg voor gezonde producten in huis.
De meest voor de hand liggende tip is natuurlijk om zelf vooral de gezonde producten in huis te halen. Als je geen ongezonde producten in huis hebt, kan je kind ze thuis ook niet eten. Dat is een heel logische en duidelijke stap, die je als ouder makkelijk kunt zetten. Dat betekent ook dat je als ouder zelf in de hand hebt hoe gezond je kind eet. Je haalt gezonde ingrediënten en producten in huis, waardoor je gezonde maaltijden kunt bereiden. Alleen is dat natuurlijk nog geen garantie dat je kind jouw gezonde maaltijd daadwerkelijk gaat eten. Daar heb je weer andere strategieën voor nodig.
Uiteraard begrijp ik ook wel dat jij of je kind het fijn vindt om een aantal ongezonde producten in huis te hebben. Maak daar dan duidelijke afspraken over. Spreek met je kind af hoe vaak per dag en wanneer je kind een snoepje, koekje of iets anders mag eten. Een duidelijke afspraak is bijvoorbeeld: je mag 1x per dag een ongezond tussendoortje en dat eten we ’s middags als je thuis komt uit school. Zo weet je kind dat het wel af en toe een snoepje of koekje mag eten, maar niet de hele dag door.
Wil je meer tips over hoe je omgaat met het snoepen van je kind? Klik dan hier om mijn artikel ‘Snoep, snoep en nog eens snoep – Hoe je een eind maakt aan het gezeur over snoep.’ te lezen.
————————————————-
Maak je je zorgen over je kind (0-16 jaar) dat moeite heeft met luisteren, slapen, eten of zindelijk worden?
Of heb je een andere opvoedvraag, waar je graag een antwoord op wil?
Lees dan hier wat ik voor je kan doen om dat op te lossen.
Wil je eerst meer over mij en m’n bedrijf weten?
Lees dan hier meer over m’n achtergrond.
————————————————-
(2) Laat weten wat je kind goed doet
Stimuleer je kind op een positieve manier om de maaltijd, die je hebt klaar gemaakt, te proeven. Eén van de belangrijke aspecten van positief stimuleren is dat je je kind laat weten wat het goed doet aan tafel. Benoem wat jíj vindt dat je kind goed doet. Bijv. benoem dat je kind goed aan tafel blijft zitten, dat het netjes met zijn bestek eet, dat het goed is dat het van alles een hapje proeft en ga zo maar door. Hoe klein of onbeduidend het in jouw ogen ook is, voor je kind is het ontzettend belangrijk om te weten wat het goed doet. Dat stimuleert je kind namelijk om dat vaker te gaan doen.
Klik hier om te lezen hoe je je kind waardevolle complimenten geeft.
(3) Proeven, proeven, proeven
Je kind leert alleen gezond te eten door het gezonde eten ook daadwerkelijk in de mond te nemen en te proeven. Stimuleer je kind dan ook om iets nieuws te proeven. Sommige kinderen vinden dat heel spannend en hebben jou nodig om hen over die drempel te helpen. Dat gaat vaak eerst gepaard met weerstand en ongemak, maar zodra ze het eenmaal geproefd hebben, merken ze dat het eigenlijk best wel meeviel. Dat is een belangrijke succeservaring voor je kind. En die ervaring maakt de kans groter dat hij de volgende keer iets makkelijker het volgende nieuwe ingrediënt durft te proeven.
Laat kinderen trouwens ook producten of ingrediënten proeven, die ze nu (nog) niet lekker vinden. We weten dat het soms nodig is om 10-15 keer iets te proeven om het te leren waarderen en om het zonder mopperen te eten (en bij sommige producten nog wel vaker…). Blijf het dus toch aanbieden; de aanhouder wint. Door het te blijven aanbieden en proeven, leert je kind uiteindelijk om het te eten.
————————————————-
Wil je mijn nieuwste, waardevolle OpvoedTips als eerste in je mailbox ontvangen?
Klik dan hier hoe je dat – heel eenvoudig – voor elkaar krijgt.
————————————————-
(4) Geef je kind een passende portie.
Geef je kind een passende portie. In praktijk betekent dat vooral: geef je kind niet te veel. Stel je zelf maar eens voor dat je veel van iets moet eten wat je niet lekker vindt; dan krijg je het idee dat het nooit zal lukken of begin je er niet eens aan. Te grote porties werken dus ontmoedigend en demotiverend. Begin daarom met kleine porties; doe van alles wat je klaar hebt gemaakt een klein schepje op zijn bord. Daardoor is de hoeveelheid te overzien en de kans groter dat je kind het gaat proeven.
Bijkomend voordeel: Zo zorg je er ook nog eens voor dat iedereen aan tafel hetzelfde eet, alleen de hoeveelheid kan per persoon verschillen.
(5) Realistische verwachtingen
Als je pas begint met een nieuwe aanpak op het gebied van leren eten, mag je helaas niet verwachten dat je kind meteen een stuk beter gaat eten. Verwacht dus in het begin geen wonderen. Je moeilijk-etende kind zal echt niet ineens alles gaan eten. Leren eten is echt een leerproces en gaat met vallen en opstaan. Wanneer je vasthoudt aan deze basistips, een duidelijke opvoedaanpak hanteert en die ook nog eens lang genoeg en consequent volhoudt, dan gaat het ook jou lukken om je kind te leren gezond, gevarieerd en genoeg te eten.
————————-
Volg me nu ook op Facebook en/of Instagram voor jouw dagelijkse portie OpvoedInspiratie.
————————-
Wil je graag reageren op dit artikel?
Dat mag! Houd het dan wel constructief, liefst in de vorm van ‘Tips & Tops’. Zet jouw reactie dan onder dit bericht. Dankjewel alvast voor je reactie!
Wil je graag meer tips over leren eten en positief opvoeden?
Kom dan eens naar een lezing of workshop, die ik over dit thema houd. Klik hier om te zien wanneer de volgende thema-avond gepland staat en/of stuur een e-mail naar info@aksecoaching.nl om er een samen met mij te organiseren.
Het is natuurlijk ook mogelijk om ‘op maat’ adviezen te krijgen in een gesprek één-op-één; we plannen dan samen een intakegesprek (dat kan o.a. bij mij op kantoor of via beeldbellen).
Ik hoop van harte dat je op basis van deze tips op een leuke manier aan de slag kunt met jouw manier van opvoeden én dat samen aan tafel eten gezelliger zal verlopen. Ik wens jullie vele mooie maaltijden samen!
Met vriendelijke groet,
Joyce Akse
Opvoedcoach & Psycholoog | http://www.aksecoaching.nl | info@aksecoaching.nl
© 2022. Joyce Akse / Akse Coaching, alle rechten voorbehouden.
————————-
Wil jij meer OpvoedTips van Joyce lezen én ze als eerste in je mailbox ontvangen?
Dat kan! Helemaal gratis en vrijblijvend. Aanmelden is heel eenvoudig.
Cadeau: Als welkomstcadeau ontvang je meteen na je aanmelding het E-book ‘Nóg meer genieten van je kind – 5 x 5 OpvoedTips’. Je leest er hier meer over.
————————-
Klik hier voor jouw dagelijkse portie OpvoedInspiratie op Facebook.
Referenties behorend bij dit artikel:
– Hartstichting (website).
– Richtlijn Voeding en eetgedrag (2017). Nederlands Centrum Jeugdgezondheidszorg. (website).
Lees ook andere artikelen van Joyce met waardevolle OpvoedTips:
– ‘Mijn kind kan maar niet aan tafel blijven zitten.’ | In 9 stappen naar meer rust aan tafel.
– ‘10 basistips om je kind of tiener beter naar je te laten luisteren‘
– ‘10 basistips om je kind of tiener beter te laten eten (incl. praktische tips).‘
– ‘10 basistips om je baby, kind of tiener lekker te laten slapen.‘
– Wat doet een opvoedcoach eigenlijk? | Joyce Akse vertelt.
Klik hier voor andere opvoedtips, bijv. over voeding, media, beweging ed.
© De foto van Joyce Akse is gemaakt door Ilona Tychon Fotografie.
Ga (terug) naar de website van ‘Akse Coaching – Opvoedcoaching & Opvoedadvies’.
Zoals je bij punt 1 las, is het belangrijk om je kind (en jezelf) aan de gemaakte afspraak te houden. Maar dat is nog niet alles. Als je kind zich er (herhaaldelijk) niet aan houdt, dan is het belangrijk dat je je kind een consequentie geeft. Uiteraard is het nu niet de bedoeling om je kind zo maar allerlei consequenties te geven. Een goede consequentie past bij de situatie, waarin je kind zich niet aan de afspraak hield.
Iedere ouder trapt er wel eens in: een opvoedvalkuil. Je bent je er misschien niet echt bewust van, maar onbewust pak je dan een situatie onhandig aan, waardoor je kind juist niet leert om naar je te luisteren. Sterker nog, deze tactieken werken vaak averechts.
Dit punt is eigenlijk het aller-, aller-, allerbelangrijkste in de opvoeding en mag dus absoluut niet ontbreken. Helaas gaat het nog wel eens mis, om de eenvoudige reden dat we als ouders soms bang zijn om onze kinderen te ‘verwennen’. We zijn bang om ons kind ‘te veel’ positieve aandacht te geven. Toch bestaat er niet zo iets als ‘te veel’ positieve aandacht geven. Verwennen is op deze manier dan ook echt niet mogelijk.
Nog zo’n onmisbaar concept binnen (positief) opvoeden, waardoor je kind beter naar je gaat luisteren, is om er als ouder voor te zorgen dat je kind zich gezien en gehoord voelt. Het is zo belangrijk dat je kind zich door jou begrepen voelt.
Iedere ouder heeft al wel eens ervaren dat te weinig slapen echt een flinke wissel op je kan trekken. Na een periode van slecht of weinig slapen, ben je overdag niet alleen ontzettend moe, maar kun je ook minder hebben van anderen om je heen, ben je prikkelbaarder, heb je een korter lontje, ben je sneller boos en gefrustreerd, kun je je minder goed concentreren, heb je minder energie, ben je sneller ziek en ga zo maar door. Dat geldt voor kinderen natuurlijk net zo; daarnaast hebben zij de slaap hard nodig voor hun groei en ontwikkeling. Je kunt je wel voorstellen dat kinderen, die goed en voldoende slapen, overdag beter naar hun ouders luisteren.
Voor partners kan het soms nog best een uitdaging zijn om qua opvoeding op één lijn te zitten. De verschillen in jullie aanpak kunnen komen doordat jullie zélf allebei een andere opvoedaanpak hebben genoten; en misschien wil je de aanpak, die je zelf als kind kreeg, graag overnemen óf juist helemaal niet. Of jij hebt over specifieke opvoedtheorieën gelezen en wil die graag toepassen, maar je merkt dat je partner daar totaal niet achter staat.
Bij punten 6 en 7 gaf ik al aan dat het voor je kind belangrijk is om een gezonde leefstijl te hebben en om voldoende te slapen. Dat geldt voor jou als ouder natuurlijk net zo goed. Ook voor jou is het namelijk belangrijk om voldoende te slapen, gezond te eten en voldoende te bewegen. Misschien ken je de uitdrukking ook wel: ‘als je goed voor jezelf zorgt, dan kun je beter voor anderen zorgen’. En misschien komt er bij jou als volwassene nog wel bij dat je de mate van (chronische) stress probeert te beperken.
Welke lastige opvoedsituatie zich ook voordoet, het is altijd belangrijk dat jij als ouder rustig probeert te blijven. Jij geeft je kind altijd een voorbeeld van hoe je in leuke, fijne of juist lastige situaties kunt reageren. Uiteraard heb je liever niet dat je kind gaat schreeuwen, schelden of tieren als hij boos, verdrietig, gefrustreerd of teleurgesteld is; doe dat dan zelf ook niet. Je kind ziet jou namelijk als voorbeeld. En vergis je niet: ook al zeg je nog zo vaak tegen je kind dat het belangrijk is om rustig te blijven, als je dat zelf niet doet, heeft je uitspraak weinig waarde. Je kent de volgende uitspraak misschien wel: ‘Je kind doet zoals jij doet, niet zoals je zegt’.
Zodra je kind naar school gaat, komt hij al snel in aanraking met taal. In de kleutergroepen wordt er voorzichtig aandacht aan besteed en vanaf groep 3 begint het echte werk. Bij de meeste kinderen verloopt de taalontwikkeling zonder veel problemen; bij sommige kinderen zie je echter dat het lezen en spellen moeizamer gaat. Dat komt vaak in groep 3 en 4 naar boven. Bij deze kinderen zou er sprake kunnen zijn van dyslexie.
‘Ik ben eigenlijk toevallig met dyslexie in aanraking gekomen. Aan het einde van mijn opleiding psychologie heeft mijn stagebegeleidster mij in contact gebracht met prof. dr. Leo Blomert, expert op het gebied van dyslexie. Hij zocht mensen om een vakgroep te vormen om het dyslexieprotocol op poten te krijgen en dat wilde ik graag doen. Op die manier kon ik dus bij toeval in zijn werkgroep aan de slag. Daardoor kwam ik ook in aanraking met wetenschappelijk onderzoek naar dyslexie. Het onderwerp trok mij erg aan, maar ik merkte dat ik liever in een klinische setting werkte dan in een wetenschappelijke. Via Leo Blomert werd ik toen voorgesteld aan Patty Gerretsen, toentertijd directeur wetenschap van het RID. Zo ben ik uiteindelijk bij het RID terechtgekomen en daar werk ik nu al 15 jaar. Wat ik zo prettig vind aan werken met mensen met dyslexie is dat je echt iets voor iemand kunt betekenen. Iedereen in onze maatschappij krijgt te maken met lezen en schrijven en als je dyslexie hebt, kun je flinke problemen ondervinden op school, op je werk of zelfs privé. Met een gerichte behandeling en concrete tools, kun je kinderen (en volwassenen) met dyslexie echt helpen hun situatie te verbeteren. Het geeft me enorm veel voldoening dat ik op deze manier iets kan betekenen voor de kinderen, die bij ons komen.’
Drs. Kim Huiskamp studeerde neuro– en ontwikkelingspsychologie aan de Universiteit Maastricht. Daarna werkte ze een jaar als psycholoog / onderzoeksassistent aan dezelfde universiteit. Vervolgens maakte ze de overstap naar het Regionaal Instituut Dyslexie (RID) in Maastricht. Ze werkte er een tijd als hoofd behandeling en vestigingsmanager; momenteel als diagnosticus en behandelaar.
‘Als je dyslexie hebt, dan heb je moeite met lezen en/of spelling. Sommige kinderen hebben alleen moeite met lezen, andere alleen met spellen en weer andere met allebei. De grootste groep van de kinderen met dyslexie heeft moeite met allebei.
‘Je wordt met dyslexie geboren; het ontstaat dus eigenlijk niet echt. Het is ook erfelijk, wat betekent dat het vaker binnen families voorkomt.
‘Je kunt dyslexie eigenlijk pas echt herkennen vanaf dat je kind een tijdje in groep 3 zit, dus als je kind echt onderwijs krijgt op het gebied van lezen en schrijven. Bij kleuters zie je ook al wel eens dat ze moeite hebben met klankverwerking. Ze hebben dan bijv. moeite met het leren / benoemen van de kleuren, met links en rechts, ze hebben moeite met rijmen, ze vinden het lastig om de namen van klasgenootjes te onthouden of ze vinden het moeilijk om nieuwe liedjes te leren. Dat zijn allemaal dingen waarbij ze iets moeten doen op het gebied van klankverwerking. Een deel van de kinderen, dat hier moeite mee heeft, kan later moeite krijgen met lezen en schrijven. Dat hoeft echter niet perse. Het zijn dus geen harde criteria, eerder een aanwijzing om het goed in de gaten te houden. Andersom geldt dat ook: als je kind hier als kleuter geen moeite mee heeft, dan wil dat niet zeggen dat hij geen dyslexie kan hebben. Het kan op dyslexie wijzen, maar dat is niet één op één.
‘Eerlijkgezegd lijkt het me voor een kind bijna niet te doen om dyslexie te verdoezelen. Ze kunnen wel verschillende strategieën laten zien om met hun lezen of spelling om te gaan. Ze trappen bijvoorbeeld op de rem en gaan heel langzaam lezen. Of ze gaan juist heel snel lezen en raden dan wat er staat. Kinderen met dyslexie hebben moeite met het technische leesproces; dat betekent in dit geval dat het ten koste gaat van de snelheid of van de nauwkeurigheid van het lezen.
‘Vanaf de leeftijd van ongeveer 8 jaar, dus pas bij kinderen in groep 4, kun je dyslexie betrouwbaar onderzoeken. Dus nog niet echt vanaf groep 3. Je moet kinderen namelijk de kans geven om het lees- en spelproces op gang te laten komen.
‘Als je van groep 3 naar groep 8 kijkt, dan worden de normen steeds strenger. Als jij je op een trager tempo ontwikkelt vergeleken met je groepsgenoten, zal het verschil daarom steeds groter worden. Dan ga je dus steeds meer achterlopen ten opzichte van de andere kinderen.
‘Helaas kun je niet van dyslexie genezen. Je zult altijd meer moeite met lezen en spellen blijven hebben dan anderen zonder dyslexie.
‘Kinderen met dyslexie, een gids voor ouders’ – T. Braams
‘Als kinderen zich bij ons aanmelden om te onderzoeken of er sprake is van dyslexie, dan wordt er niet alleen gekeken naar hoe het met lezen en spelling gaat, maar we kijken ook naar andere schoolvakken. Kinderen kunnen namelijk in het algemeen moeite hebben om nieuwe vaardigheden aan te leren of ze kunnen een algemeen leerprobleem hebben. Dan heb je een heel andere benadering nodig om het kind verder te helpen.
‘Er bestaan wel een aantal mythes of vooroordelen over dyslexie:
‘Als ouders vermoeden dat hun kind moeite heeft met lezen of spellen of zich er zorgen over maken, dan is het belangrijk om dat aan te kaarten bij de leerkracht. Het is goed om het zelf ook in de gaten te houden. Bespreek het, zodat de leerkracht er aandacht voor heeft.
Voordat de zomervakantie begint, moet er ineens van alles gebeuren. Als moeder vind ik dat persoonlijk één van de meest hectische periodes van het jaar (de week voor kerst staat trouwens met stip op één, maar dat even terzijde… 😉 ). De eerste jaren dat m’n oudste op de basisschool zat, overviel die periode me een beetje. Er kwam ineens zoveel voorbij; daar was ik me vooraf helemaal niet van bewust.
Deze dag wordt steeds vaker op scholen georganiseerd en is min of meer in het leven geroepen om te voorkomen dat alle leerkrachten van een klas apart hun verjaardagen vieren. De kinderen gaan op zo’n dag samen met hun juffrouw of meester iets leuks doen; ze spelen spelletjes in de klas, gaan naar een speeltuin in de buurt of iets dergelijks. Vaak wordt er dan ook georganiseerd dat de kinderen samen iets leuks maken voor de leerkracht(en) of dat er geld bij elkaar wordt gelegd voor een gezamenlijk cadeau namens de klas.
Laat alle leerlingen uit de klas van je kind dit formulier (A4-tje) invullen en bundel het tot een mooi persoonlijk afscheidscadeau van de klas. Iedereen doet zijn bijdrage, het is niet duur, maar het is wél een hele mooie én persoonlijke herinnering voor de leerkracht.
Voordat de vakantie begint, worden de klassen al enigszins opgeruimd. Alle kinderen maken beetje bij beetje hun laatjes (van hun eigen bureau) leeg en dus komen er met en met allemaal ‘spulletjes & prulletjes’ mee naar huis. Hier thuis waren dat soms een paar kleine dingen, die m’n kinderen bijvoorbeeld door het jaar mee naar school hadden genomen; daarnaast kwamen er ook allerlei volgeschreven werkboeken en mooie knutselwerkjes mee. Allemaal dingen die je kind(eren) aan het eind van het schooljaar mee naar huis mag nemen.
Aan het eind van het jaar worden de klassen vaak zo veel mogelijk leeggemaakt, zodat de poetsploeg overal goed bij kan en alles helemaal schoon kan maken. Dan heb ik het bijv. over de vloer en de ramen. Vaak worden de tafeltjes, het bord, de kasten ed. daarin niet meegenomen, tenminste niet voor een ‘deep clean’. 😉 Om ook het meubilair goed schoon te maken, kan aan het eind van het schooljaar nog een verzoek komen aan de ouders om mee te helpen met de grote schoonmaak van de klas.
Leerkrachten zijn heel inventief om in de laatste weken voor school nog allemaal leuke dingen te organiseren. Misschien heeft jouw kind in deze periode ook wel een schoolkamp of schoolreisje. Ook andere activiteiten kunnen er nog georganiseerd worden. Denk maar eens aan samen naar het zwembad onder schooltijd, met de klas een ijsje eten bij de lokale ijssalon, Happy Stones schilderen (en in de buurt verstoppen), een pyjamadag op school, samen picknicken of naar de speeltuin, een film- of spelletjesmiddag en ga zo maar door.
Meestal wordt er op de laatste schooldag echt geen les meer gegeven en mogen je kinderen van alles mee naar school nemen. Dat kan een gezelschapsspel zijn om samen spelletjes te doen, maar soms wordt er ook een heuse pyjamadag of picknick georganiseerd. Heel leuk natuurlijk, maar dat betekent wel dat jij (samen met je kind) nog gauw even van alles bij elkaar moet zoeken.
Als je oudere kinderen hebt, dan zijn ze misschien wel lid van een leuke sport- of muziekvereniging. De lessen, trainingen of repetities worden vlak voor de zomervakantie meestal wel afgerond (dus die vallen voorlopig even weg), maar toch willen verenigingen graag aan het eind van het schooljaar iets extra’s organiseren. Misschien wordt er dus ook voor jouw kind(eren) in deze periode nog wel een extra datum geprikt om samen op pad te gaan of samen een gezellige middag / avond te houden.
Als je meteen aan de start van de zomervakantie op vakantie gaat, dan ben je waarschijnlijk tijdens de laatste schoolweek al aan het pakken. Wat moet er allemaal mee, wat heb je perse nodig (en wat niet) en wat past er überhaupt nog allemaal in het koffer. Ook dat is doorgaans niet de meest rustgevende activiteit…
Slaap is ontzettend belangrijk. Maar zolang jij of je kind goed slapen, lijkt het helemaal niet zo bijzonder en lijkt het zelfs vanzelfsprekend. Zodra jij of één van je gezinsleden echter een tijdje niet goed slapen, merk je wat voor een wissel dat op jou, je gezin en je functioneren kan trekken. Juist dan ervaar je hoe belangrijk goed kunnen slapen eigenlijk is.
– ‘
– ‘
Boosheid is een emotie die erbij hoort, zowel voor kinderen als voor volwassenen. Wat kinderen echter moeten leren, is dat je niet zomaar alles kunt zeggen of doen als je boos bent. Ze moeten nog leren hoe ze hun boosheid in goede banen kunnen leiden. Wij als volwassenen spelen daarbij een belangrijke rol. In dit artikel deel ik 6 stappen waarmee je je kind kunt leren z’n boosheid te beheersen om zo woedeaanvallen te voorkomen! 
Het is ook belangrijk dat je kind leert inzien dat het zelf kan kiezen hoe het naar een situatie kijkt en hoe het met zijn boosheid omgaat. Dit kun je doen door je kind eens te laten nadenken over een situatie, waarin het nog niet zo lang geleden boos werd. Schrijf op wat het toen allemaal deed, voelde en dacht. Vraag je kind hoe het op een andere, meer positieve manier tegen die situatie aan zou kunnen kijken. Je kind kan bijvoorbeeld opnieuw nadenken over de opmerking die over hem gemaakt werd, waar het zo boos over werd (bijv. het was als grapje bedoeld) of de duw die hij kreeg (bijv. de ander struikelde en viel per ongeluk tegen hem aan).
– Zeggen ‘stop, hou op, ik vind het niet meer leuk’ (voor jongere kinderen).
Als je weet dat je kind het moeilijk vindt om zijn boosheid in goede banen te leiden, dan is het belangrijk om er regelmatig kort op terug te komen. Vraag je kind tussen neus en lippen door: ‘Ben je vandaag nog boos geweest?’. Als dit zo is, kun je je kind vragen uit te leggen wat er gebeurde, wat je kind wilde doen, hoe het heeft gereageerd en hoe het afliep.
1. Verplaats je in het probleem of de lastige situatie van je kind. Luister goed en aandachtig naar wat je kind zegt en veroordeel je kind niet.
Als je kind zich niet aan de afspraken houdt en in zijn boosheid toch ontoelaatbaar gedrag vertoont, dan mag er een consequentie volgen. Denk dan aan een consequentie als even stil zitten op een stoeltje of in de hoek staan.
Bij tieners kun je op het moment van (dreigende) heftige boosheid een time out instellen. Op die manier neem je even letterlijk afstand van elkaar om allebei rustig te worden. Als je daarna weer met elkaar gaat praten, dan is het goed om de stappen te doorlopen zoals beschreven bij tip 5. Spreek af hoe jullie in het vervolg met deze situatie omgaan en op elkaar willen reageren. Eventueel herhaal je de gemaakte afspraken, voeg je nieuwe afspraken toe en bespreek je de consequentie(s). Je tiener kan daar natuurlijk in meedenken. Bij tieners houd je als ouder of leerkracht wel de regie, maar je manier van communiceren wordt steeds meer gelijkwaardig.
Dankzij het tv-programma de Luizenmoeder weet heel Nederland wat een ‘Curlingouder’ is. Dit is echter geen nieuwe term, maar werd enkele jaren geleden al in Denemarken gebruikt door Bent Hougaard. Hij heeft het dan over ouders, die alle problemen voor hun kinderen proberen glad te strijken.
Met de billen bloot…
Een voetbalcoach moedigt zijn spelers aan om op een goede manier te voetballen. Hij legt het uit, hij oefent het met je en hij stimuleert je om het steeds weer opnieuw te proberen, totdat het de kleine voetballer uiteindelijk zelf lukt. De voetbalcoach gaat echter niet het veld op om zelf te voetballen.
Je rol als ‘niet-Curling-ouder’ is om na te gaan wat je kind wel/niet kan (je blijft betrokken), je denkt met je kind mee (maar je laat je kind vooral ook zelf nadenken), je geeft advies of tips (maar alleen als je kind dat nodig heeft) en je geeft je kind de kans om zelf aan de slag te gaan. Je gaat het dus niet voor je kind oplossen, maar je blijft wel aan de zijlijn toekijken hoe het gaat.
Bijv.: Als je kind zijn huiswerk niet maakt, krijgt je kind waarschijnlijk een passende consequentie van de leerkracht. Als je kind zijn gymtas vergeet, gymt hij in zijn gewone kleren of mag hij misschien niet meedoen. Juist door een aantal keren de gevolgen van zijn eigen handelen of keuzes te ervaren, leert je kind dat het anders kan. Daardoor kan hij bij een volgende keer zelf beslissen om het toch anders aan te pakken. 
Als je kind niet doet wat jij hebt geadviseerd of als hij het anders aanpakt dan dat jij het zelf zou doen, dan is dat prima. Je hoeft je niet afgewezen of beledigd te voelen; dit hoort bij het normale leerproces van je kind.
Vanaf de leeftijd van 1-2 jaar, wil je kind graag alles zelf doen. Natuurlijk lukt dat dan nog niet, maar hij kan het wel stap voor stap leren. Hij leert dat doordat hij het bij jou ziet, jij het voor doet en hij het na / zelf probeert te doen. Jij ondersteunt hem daarin.
Executieve functies zijn processen, die niet alleen op school maar ook thuis van groot belang zijn. In praktijk betekent dat dat je kind jou nodig heeft om er aan te denken dat hij zijn broodtrommel, drinkbeker en gymtas mee naar school moet nemen (plannen & organiseren), om te plannen wanneer het het beste zijn huiswerk kan maken (plannen & organiseren), om te leren wanneer hij hardop kan praten en wanneer niet (inhibitie), om te leren dat hij niet mag slaan als hij boos op iemand is (inhibitie & emotieregulatie), hoe hij netjes kan reageren als hem iets niet lukt (emotieregulatie), hoe hij iets moet leren & onthouden (werkgeheugen), welke afspraken jullie ook alweer gemaakt hebben (werkgeheugen), hoe hij zijn kamer netjes opruimt (ordelijkheid & netheid) etc.
Als je bovenstaande punten in acht hebt genomen en je samen met je kind 
Als je merkt dat het voor je kind nog echt lastig is om dit soort taken te plannen, dan heeft je kind op dat gebied voorlopig nog wat meer hulp nodig. Plannen is ook nog een moeilijke vaardigheid voor kinderen, zeker op de basisschool (de ontwikkeling van de executieve functies loopt nog door tot in de jong volwassenheid; ong. 24 jaar). Je mag als ouder dus niet verwachten dat je kind al zo goed kunnen plannen als een volwassene of dat hij al zo goed als jou kan overzien wanneer hij wel/niet zijn huiswerk het beste kan maken. Om je kind dat goed te leren is het goed om dat nu nog samen met je kind op te pakken. Maar ook dit doe je weer op een ondersteunende manier en niet door alles voor te doen of voor te zeggen. In het voorbeeld hieronder lees je hoe je dat kunt aanpakken.
– Betrokkenheid tonen: Vraag aan je kind of hij huiswerk heeft en wanneer het af moet zijn.
– Eindtijd 2: Als je kind aan het huiswerk begint, geef je ook nog een andere eindtijd aan, namelijk de tijd waarin je kind het huiswerk maakt. Je kind hoeft er echt geen uren aan te besteden; vaak is een half uur of een uur al voldoende.
– Gevolgen: Als je bovenstaande punten als ouder netjes hebt gedaan en je kind heeft het huiswerk toch niet af, dan zijn de consequenties daarvan voor je kind. Jij hebt er nu als ouder alles aan gedaan om je kind zijn huiswerk te laten maken, maar daarna is het echt aan je kind.
Op uitnodiging van L1 Radio mocht ik in het programma van Ruud en Kris (dd. 8-9-’16) vertellen over hoe je je kind leert om iets te eten wat hij niet lekker vindt.
Zorg ervoor dat je kind steeds min. één hap proeft van wat er op tafel komt, dus ook van wat hij niet lekker vindt. (En met proeven bedoel ik: in de mond doen, kauwen, doorslikken). Eén hap is op zich natuurlijk erg weinig, maar in het begin van het leerproces wel genoeg; stel jouw eigen verwachtingen dus bij naar beneden. De reden hiervan is dat je – om iets te leren eten – klein moet beginnen; vandaar dat je aanvankelijk heel weinig geeft. Dat mag na 3-4 keer natuurlijk steeds iets meer worden.
Laat je kind meegaan naar de winkel en laat hem (binnen door jou gestelde grenzen) kiezen wat jullie gaan eten. Bijv. ‘Wil je vanavond liever broccoli of erwtjes eten?’
Het is geen goed idee om je kind te dwingen om (meer) te eten. We zijn van oudsher gewend om te zeggen ‘eet je bord leeg’, ‘eet nu nog 3 hapjes’ of om het speels aan te bieden met ‘een hapje voor mama’… Daarmee ga je helemaal voorbij aan het hongergevoel van je kind. Je weet als ouder namelijk niet hoeveel honger je kind nog heeft. Je mag er van uit gaan dat je kind gaat eten zodra hij honger heeft.
Zorg ervoor dat iedereen voldoende aandacht heeft voor zijn eten. Als je voor de tv eet, dan let je niet goed genoeg op op wat er precies op je bord ligt en heb je ook minder aandacht voor de hoeveelheid die je eet. Kinderen kunnen dan bijv. minder of juist meer gaan eten dan waar ze eigenlijk behoefte aan hebben.
Je hoort het je kind zo zeggen: ‘vind ik niet lekker’, ‘lust ik niet’ of ‘blèèèèèèh’. Kinderen zeggen soms iets om (onbewust) te zien welke reactie dat bij jou uitlokt. Dat hoeft in principe nog niet te betekenen dat hij het ook echt niet lekker vindt (kan uiteraard wel). Bij dit soort opmerkingen volstaat het dan ook om te zeggen ‘ok’. Niets meer, niets minder. Je geeft hiermee aan dat je gehoord hebt wat je kind zei, maar je gaat er verder niet op in. Laat je ook niet uit de tent lokken om toch verder te reageren.
Akse Coaching 