Opvoeden is niet altijd leuk en gemakkelijk, dat weet waarschijnlijk iedere ouder. Ik weet ook eigenlijk niet zo goed waar het idee vandaan komt dat dat wel zo zou moeten zijn…
Toch merk ik om me heen dat ouders het nog best lastig vinden om toe te geven dat ze soms gewoon maar wat doen; laat staan dat ze toegeven dat ze soms echt met de handen in het haar zitten…
Er ligt een taboe op opvoeden
Het fenomeen dat ouders het moeilijk vinden om toe te geven dat ze opvoeden soms best lastig vinden, heb ik al eens eerder het ‘taboe op opvoeden’ genoemd. Je bent misschien ook wel geneigd om vooral tegen anderen te zeggen hoe geweldig het allemaal is (en ook dat is waar!), maar je durft er maar moeilijk voor uit te komen dat het soms echt afzien is. En dan zit je thuis, alleen, met die ene lastige opvoedsituatie waar je regelmatig tegen aanloopt en die je maar niet kunt oplossen. Je probeert van alles, maar echt beter wordt het niet. En als je het dan eens voorzichtig met iemand anders probeert te bespreken, dan hoor je ‘ach, het is een fase, daar groeit hij wel overheen’. Ondertussen zit je al een aantal maanden in die ‘fase’ en duurt die dus wel heel erg lang…
Wat hebben we er eigenlijk aan om te doen alsof het ons allemaal hartstikke goed afgaat?
Ik vermoed dat dat te maken heeft met een gevoel van ‘falen’: als we merken dat we even niet meer weten hoe we om moeten gaan met specifiek gedrag van ons kind, zeker als het vaker voorkomt, dan hebben we het gevoel dat we falen als ouders. Dat is absoluut geen prettig gevoel. En juist dat maakt dat we er moeilijk voor uitkomen.
Van de andere kant: als je jezelf openstelt en toegeeft dat er opvoedsituaties zijn, die je lastig vindt, en dat vervolgens met andere ouders bespreekt, dan is de kans groot dat je hoort dat zij die (of andere) situaties ook lastig vinden, je hoort dat anderen zich herkennen in jouw verhaal en je realiseert je steeds meer dat je niet de enige bent die opvoeden soms lastig vindt. En we weten allemaal: ‘gedeelde smart is halve smart’ en dat werkt op dit gebied precies zo.
Uiteraard zijn er dan nog steeds ouders, die volhouden dat ze die lastige situaties niet herkennen en dat kan ook. Laat dat jou er niet van weerhouden om jouw twijfels of onzekerheden over jouw lastige situaties met andere ouders te bespreken. Er zijn echt genoeg ouders die het wél lastig vinden.
Laten we het taboe doorbreken
Ik zou het persoonlijk heel fijn vinden als we dit taboe op opvoeden kunnen doorbreken en we zouden toegeven of erkennen dat opvoeden helemaal niet altijd leuk en gemakkelijk is. Natuurlijk moet ik niet overdrijven (het is zeker niet alleen maar ‘kommer en kwel’, er zijn ook echt hele mooie momenten), maar soms kan het nou eenmaal behoorlijk zwaar aanvoelen.
Om een start te maken met het doorbreken van het taboe zal ik eerst zelf ‘een boekje opendoen’. Ik wil je dan ook vertellen welke opvoedsituaties ik persoonlijk lastig vind. Want, ondanks dat ik opvoedcoach & psycholoog ben (en het dus eigenlijk ‘allemaal zou moeten weten’), sta ik ook nog wel eens voor lastige opvoedsituaties. En die zal ik hieronder met je delen. Misschien herken je ze wel…?
‘Ook ik sta nog iedere dag met m’n voeten in de klei
en leer nog dagelijks bij.’
Wat ik persoonlijk het lastigste vind aan opvoeden…
Ik heb een TOP 5 voor je gemaakt van opvoedsituaties, die ik zelf erg lastig vind. Je leest ze hieronder in willekeurige volgorde.
Goed om te weten: mijn kinderen zijn (op het moment dat ik dit artikel schrijf) 8, 6 en 2 jaar.
(1) Opvoeden in sociale situaties…
Dit zijn situaties als boodschappen doen, winkelen of op bezoek gaan, mét de kinderen natuurlijk.
Als we naar de winkel of op bezoek gaan, dan bereid ik m’n kinderen eigenlijk altijd wel voor op wat er komen gaat. Ik vertel dan (lees: herhaal het toch nog even; ‘jaaa, mam’) wat ik van hen verwacht. Daardoor weten ze wat ze wél van mij mogen doen als we boodschappen doen, als we winkelen en als we op bezoek gaan.
En ondanks dat ze zich daar over het algemeen goed aan houden, houd ík dat onrustmakende gevoel van ‘als ze zich er nou maar aan houden’, ‘als ze nou maar niet gaan zeuren om dat snoep dat ze zo lekker vinden’ of ‘als ze nu maar niet boos worden omdat ik toch die ene super-te gek-gave trui niet heb gekocht’ of omdat ze misschien wel ruzie krijgen met het zoontje van de gastvrouw. Aaah!!
Een persoonlijk voorbeeld: Eén van m’n kinderen vond het ontzettend spannend om naar de kapper te gaan en schreeuwde al moord en brand als de kapster al een beetje dichter bij kwam met de schaar. Ook deze situatie was echt geen pretje. Het enige dat ik op dat moment kon doen was om zelf rustig te blijven, m’n kind gerust te stellen en ‘m waar mogelijk af te leiden. Nu we inmiddels wat vaker naar de kapper zijn geweest, gaat het gelukkig al wat beter, maar het is nog steeds niet z’n favoriete bezigheid…
En natuurlijk komen deze situaties toch wel eens voor (zoals bij de kapper), maar gelukkig is dat maar zelden. Het is eerder dat ik me er zelf erg druk om maak en zelf bang ben dat het toch verkeerd gaat. Dan hoor ik dat stemmetje in m’n hoofd alweer: ‘het zal toch niet vandaag gebeuren, net nu het zo druk is, wat zullen ze wel niet van me denken…’.
En het frappante is dus dat, als ik dit ouders tijdens een opvoedconsult hoor zeggen, ik altijd reageer met: ‘die ouders, die jou met je kind zien en horen dat hij heel hard schreeuwt, denken waarschijnlijk: ‘gelukkig, andere ouders maken dat ook wel eens mee, ik ben niet de enige.’ Ze herkennen die situatie maar al te goed en kunnen zich dus heel goed in jouw lastige positie inleven.’
Maar goed, blijkbaar mag ik die goede raad ook wat vaker aan mezelf geven… 😉
Heb je een kleine of grote opvoedvraag, waar je graag een antwoord of oplossing voor wil? Neem dan contact met me op.
Wil je eerst meer over mij en m’n bedrijf weten?
Lees dan hier meer over m’n achtergrond.
(2) Opvoeden als ik het gevoel heb dat ik beoordeeld word…
Net als bij volwassenen zitten ook kinderen wel eens niet lekker in hun vel; dat hebben mijn kinderen dus ook wel eens. Ze kunnen het dan bijv. minder goed verdragen als er iets gebeurt waar ze niet op hadden gerekend of als niet doorgaat wat ze (zelf) hadden gepland.
Een persoonlijk voorbeeld: Een situatie, die bij ons wel eens voorkomt, is dat één van m’n kinderen graag wil afspreken met een klasgenootje, maar dat dat klasgenootje niet kan of dat m’n kind zelf helemaal niet kan. Je kunt je voorstellen dat dat dan een behoorlijke teleurstelling is. Die teleurstelling uiten ze bijv. door hard te huilen; soms heb ik op dat moment ook wel eens een klap in ontvangst mogen nemen. Geen prettige situatie kan ik je vertellen…
Zo’n situatie op het schoolplein vind ik zelf echt niet fijn. Door het huilen of schreeuwen trekken we natuurlijk best de aandacht (voor mijn gevoel dan) en daarbij heb ik zelf nog eens het idee dat anderen me extra in de gaten houden om te zien hoe ‘de opvoedcoach’ zo’n situatie gaat oplossen. En waarschijnlijk speelt ook dit zich vooral af in mijn hoofd en zijn de andere ouders er helemaal niet zo mee bezig. Ze zien en horen het waarschijnlijk wel, maar ze staan vooral te kijken of ze hun eigen kind uit school zien komen. En ondertussen voel ik me er behoorlijk rot onder, maar vooral weer door m’n eigen gedachten…
(3) Opvoeden als ik denk dat anderen het anders zouden aanpakken…
Ik vind het lastig om m’n kinderen ‘op te voeden’ als we bij anderen zijn; en dan vooral als ik weet dat de andere ouders een andere opvoedaanpak hebben. Ik probeer zelf altijd duidelijk en voorspelbaar naar m’n kinderen toe te zijn; zo houd ik me in principe netjes aan de bedtijden, aan niet te veel snoepen en ga zo maar door.
Andere ouders kunnen daar anders over denken (wat ook weer prima is!), maar waardoor soms wel lastige situaties kunnen ontstaan. Nou komt dat vaak met wat overleg wel goed, maar dat neemt niet weg dat ik me meestal ‘de strengste ouder op aarde’ voel.
Ook m’n kinderen zeggen wel eens ‘ik mag ook niks’, maar dat heeft misschien weer andere redenen… 😉
Het wordt nóg erger als ik van anderen hoor (of duidelijk kan merken) dat ze het niet eens zijn met mijn aanpak. Sommigen vinden me bijvoorbeeld te soft (‘je blijft maar praten, uitleggen, overleggen’) en anderen vinden me juist weer te streng (‘mogen ze echt geen snoepje?’, ‘mogen ze in het weekend ook niet wat later naar bed?’) of zouden anders omgaan met bepaald gedrag en bijv. eerder sancties toepassen (bijv. ‘als ze brutaal tegen me zijn, dan zet ik ze gewoon in de hoek’).
Dat laatste doe ik zelf steeds minder; zo’n consequentie pas ik alleen nog maar toe als ik vind dat het echt de spuigaten uitloopt…
Om maar aan te geven dat iedereen zo z’n eigen aanpak, z’n eigen ideeën en z’n eigen manier van opvoeden heeft. Dat mag ook! En ik ben ervan overtuigd dat iedereen dat met de allerbeste bedoelingen doet.
Zolang je zelf tevreden bent over je opvoedaanpak,
dan is dat het enige oordeel dat telt.
Maar juist het gevoel van ‘veroordeeld worden’, wat je hierboven tussen de regels door kunt lezen, is wat het voor mij zo lastig maakt. Ik vind het juist dan zo lastig om m’n eigen koers te varen. Een koers waarvan ik weet dat die voor ons heel goed werkt. Maar goed, niemand wordt graag veroordeeld, voor mij geldt dat net zo goed…
Wil je graag een thema-avond over opvoeden bijwonen?
Kijk dan in Joyce’ online Agenda voor een workshop, lezing of OpvoedParty bij jouw in de buurt.
Wil je Joyce graag uitnodigen om een thema-avond over opvoeden te geven?
Kijk dan hier voor mogelijke thema’s en/of neem contact met haar op.
(4) Als m’n kinderen ruzie met elkaar hebben…
M’n oudste twee kinderen liggen qua leeftijd redelijk dicht bij elkaar (nog geen 2 jaar leeftijdsverschil) en zijn daardoor het meest aan elkaar gewaagd. Ze kunnen elkaar dan ook wel eens flink in de haren vliegen. Meestal gaat het om – in mijn ogen – onbenullige dingen, wat het alleen maar lastiger voor me maakt om rustig op zo’n situatie te reageren.
Zo’n ruzie kan bij mij namelijk echt als een rode lap op een stier werken: ik wil dan dat ze acuut stoppen met ruziemaken. En wel NU! En hoewel ik ze dan het liefst allebei direct wil laten inzien hoe stom ik het wel niet vind dat ze om zoiets ruzie maken, weet ik dat het juist dan belangrijk is om rustig te blijven. En dat probeer ik ook met heel m’n hart, maar dat vind ik dus ZO lastig! Gelukkig lukt het me de ene keer beter dan de andere keer, maar helaas niet altijd. En dat heeft ook met punt 5 te maken…
(5) Opvoeden als ik moe ben…
Ken je dat, dat je als ouder continue het gevoel hebt dat je te weinig slaapt? Dat heb ik nou ook. Als de kinderen naar bed zijn, heb ik een ‘vrije’ avond, waarin ik eindelijk aan andere dingen toekom. Daar ga ik dan alleen wat te lang mee door, waardoor ik vaker (te) laat naar bed ga. Voor m’n to do-list natuurlijk prima, maar voor m’n rust niet zo handig…
En net als bij iedereen, die (te) weinig slaapt, merk ik de onprettige effecten ervan: ik heb dan niet alleen een vermoeid gevoel, maar ik merk ook dat ik prikkelbaarder ben en dus minder goed dingen kan verdragen. Ruzies tussen m’n kinderen (zie punt 4) zijn dan lastiger om op een rustige manier op te lossen dan wanneer ik uitgerust ben…
Verder heb ik minder geduld als ik me moe voel: ik kan het bijv. minder goed hebben als m’n kinderen treuzelen (bijv. als ze naar bed gaan of als ze naar school moeten) of zeuren (‘mag ik nog een snoepje?’). Nou vind ik dat op zich nooit fijn, maar als ik moe ben, merk ik dat ik het nóg lastiger vind om er rustig op te reageren. En ook in dat soort situaties moet ik dus goed blijven opletten en hard werken; en dan eigenlijk nog het meest aan mezelf…
Verder ben ik ervan overtuigd dat wanneer ik uitgerust ben mijn kinderen minder ruzie maken, minder treuzelen en minder zeuren. Ik kan dan – nog voordat dat gedrag optreedt – de situatie in goede banen leiden: lastig gedrag buig ik dan makkelijker om in positief gedrag, waardoor het lastige gedrag nagenoeg niet meer voorkomt…
Dus met punt 5 (vermoeidheid) heb ik vooral mezelf. Des te meer reden om vanavond weer op tijd naar bed te gaan! 😉
Dat waren de 5 opvoedsituaties, die ik op dit moment echt lastig vind.
OPROEP: Help mee het taboe te doorbreken
Ik kan me heel goed voorstellen dat jij ook opvoedsituaties hebt, die jij zelf lastig vindt. Misschien herken je wel situaties die ik hierboven beschreven heb?
⇒ Wil je me helpen het taboe te doorbreken?
Dat zou je kunnen doen door me te laten weten welke opvoedsituatie jij lastig vindt (en waarom)?
⇒ Je mag je reactie onder dit bericht plaatsen; je mag me ook een mailtje sturen (info@aksecoaching.nl). Zet dan in de onderwerpregel ‘taboe’.
Wil jij ook Joyce’ waardevolle opvoedtips ontvangen? Helemaal gratis en vrijblijvend. Klik dan hier.
Cadeau: Kort na je aanmelding van het e-zine ontvang je Joyce’ E-book ‘Nóg meer genieten van je kind – 5 x 5 OpvoedTips’ als cadeau. Dat is dus ook helemaal gratis en vrijblijvend. Je leest er hier meer over.
Wil je graag reageren op dit artikel? Dat mag!
Zet jouw reactie dan onder dit bericht. Houd het wel constructief, liefst in de vorm van ‘Tips & Tops’. Dankjewel voor je medewerking!
Heb je vragen over dit thema, wil je meer weten over het onderwerp of heb je een andere opvoedvraag? Neem dan contact met me op. Je vindt m’n contactgegevens hieronder.
Met vriendelijke groet,
Joyce Akse
http://www.aksecoaching.nl | info@aksecoaching.nl
© 2018. Joyce Akse/Akse Coaching, alle rechten voorbehouden.
Geschreven door Joyce Akse van ‘Akse Coaching – Opvoedcoaching & Opvoedadvies’.
Klik hier voor je dagelijkse portie OpvoedInspiratie.
Lees ook andere artikelen van Joyce met waardevolle opvoedtips:
– ‘Positief opvoeden: Start je opvoeding goed met deze 5 stappen.’ Klik hier.
– ‘Laat dat nou!’ (over: 5 opvoedvalkuilen waar we allemaal intrappen én waardoor opvoeden onbedoeld lastiger wordt). Klik hier.
– ‘Stop met schreeuwen!’ (over: Hoe je in 5 stappen minder schreeuwt tegen je kind.)Klik hier. Klik hier.
– ‘Ach, het is maar een fase.’ (over: Hoe jouw verwachtingen over je kind je opvoeding in de weg kunnen zitten.). Klik hier.
– ‘Driftbuien in de Supermarkt’ – Tips van Opvoedcoach Joyce Akse’. Klik hier.
Klik hier voor meer waardevolle opvoedtips van Joyce, bijv. over (niet) willen luisteren, slapen of eten ed.
Ga (terug) naar de website van Akse Coaching: http://www.aksecoaching.nl.