Zodra je zwanger bent, gaat er ineens een hele nieuwe wereld voor je open. Je hebt natuurlijk al vaker zwangere vrouwen gezien en misschien al een paar ervaringen van hen gehoord, maar hoe het nou echt is om zwanger te zijn, dat ervaar je pas als je het zelf bent. En pas dan kom je er achter dat er behoorlijk wat dingen zijn, die je van te voren echt niet wist of waar je nog nooit bij stil gestaan hebt…
Ik heb een aantal mama’s gevraagd, waar zij tijdens hun zwangerschap, bevalling of kraamtijd zelf zo verbaasd over waren. Iets wat ze vooraf niet wisten… Iets wat hen vooraf niet verteld was… Naar aanleiding van die vraag kwamen ze allemaal met hun eigen leuke, grappige, ludieke, maar ook serieuze en vervelende ervaringen. Die heb ik voor jou onder elkaar gezet en kun je in dit artikel lezen.
Uiteraard is de kans heel klein dat dit allemaal bij jou gebeurt, maar je krijgt wel een idee van wat er zoal kan gebeuren. En zo weet je ook dat het best normaal is dat het gebeurt. Soms zijn het echt heel vreemde dingen, maar horen ze er wel bij. Ik hoop van harte dat ik je met dit artikel wat kan geruststellen, dat je nóg beter voorbereid bent op wat er allemaal staat te gebeuren en dat er af en toe een glimlach op je gezicht verschijnt van al die ludieke situaties, waar je als aanstaande of kersverse mama zomaar in verzeild kunt raken. Je bent in ieder geval echt niet de enige mama, die het overkomt…
⇒ Laat je me weten welke ervaringen jij herkent of wat jij uit jouw eigen ervaringen nog zou willen toevoegen…? Ik hoor het heel graag.
Met vriendelijke groet,
Joyce Akse
Wat ze me vooraf niet verteld hebben over de zwangerschap…
– Ik had niet verwacht dat er best wel veel kwaaltjes zijn, waar ik voor m’n zwangerschap het bestaan niet eens van wist.
De mama’s noemden o.a. grote vermoeidheid, kramp in de benen, rusteloze benen tijdens het in slaap vallen, brandend maagzuur, veel meer afscheiding dan anders, schimmelinfectie (vagina), misselijkheid ’s nachts, een zwangerschapsmasker, bandenpijn.
– Dat er zoveel mensen ongevraagd aan m’n buik zouden zitten. Waarom doen mensen dat? Je kunt het op z’n minst even vragen…
– Dat ik aan het begin van m’n zwangerschap al last had van ‘nesteldrang’. Ik vond het ineens heel nodig dat de plastic plantjes, die we in huis hadden, afgestoft en schoongemaakt werden. Niet iets wat ik normaalgesproken erg belangrijk vind… 😉 Uiteindelijk kwam er nog heel veel meer op m’n ‘to do’-lijstje; en dat moest (!) natuurlijk allemaal af voordat de baby er was. Vond ik toen…
– Dat je tijdens je zwangerschap behoorlijk veel last kunt hebben van ‘flatulentie’: windjes laten…
– Dat de zwangerschapsmisselijkheid ook ’s avonds kon optreden. Ik dacht dat dat echt alleen ’s ochtends was…
– Dat de zwangerschap niet alleen maar rozengeur en maneschijn is; dat dacht ik van te voren eerlijkgezegd wel, afgaande op alle verhalen en tijdschriften. Je emoties gaan bijvoorbeeld alle kanten op. Je wordt boos of geirriteerd om niks. En als iemand daar iets over zei…
– Dat ik soms emotioneel kon worden zonder reden. Gewoon huilen als je kittens, puppy’s of een kindje op tv voorbij zag komen…
– Dat ik me – na de kwaaltjes van de eerste paar weken – me zo goed zou voelen en lekker in m’n vel zou zitten. Ik was heel blij met mijn mooie, groeiende zwangere buik en kreeg ook veel complimentjes van anderen dat ik er zo goed uitzag en straalde.
– Dat ik discussies kreeg met andere mama’s over wat ik wel en niet kon eten tijdens m’n zwangerschap. Iemand zei dan dat ik iets best kon eten: ‘toen ik zwanger was, heb ik dat gewoon gegeten’ of ‘de alcohol is eruit als het verhit is geweest’. Dat vond ik niet zo fijn…
– Dat het uiteten tijdens m’n zwangerschap niet altijd even handig was. Ik had het idee dat ik steeds alert moest zijn op wat me voorgeschoteld werd. Ik heb zelf steeds trouw de richtlijnen van het Voedingscentrum gevolgd. Thuis eten viel dan weer heel erg mee, want dan maakten we gewoon gerechten die ik met een gerust hart kon eten.
– Dat ik tijdens m’n zwangerschap (maar ook na m’n bevalling) van iedereen tips kreeg. Ook heel ouderwetse: ‘wij deden dat vroeger zo…’. Het was soms nog best lastig om gewoon de adviezen van de verloskundige aan te houden en om me niet te laten leiden door de (goedbedoelde) adviezen van anderen…
– Dat je bij een (zwangerschaps)echo bij de verloskundige / in het ziekenhuis soms moet springen om de baby goed in beeld te laten komen… Ha, ha!
– Dat de placenta aan de voorkant (in je buik) kan liggen en dat je daardoor de baby helaas niet zo goed voelt bewegen. Ook de vlindertjes, die je helemaal aan het begin kunt voelen (als de baby in je buik beweegt), voelde ik pas veel later… Dat was wel jammer.
– Dat ik soms kon vergeten dat ik zwanger was. Toen ik zwanger was van de 3e, had ik al 2 kinderen rondlopen. Ik kon soms dus – zeker in het begin, maar zelfs nog toen de buik al duidelijk zichtbaar was – helemaal vergeten dat ik zwanger was en dat er nu weer een kindje in m’n buik groeide. Echt raar!
– Dat ik vergat om de auto op een ruimere plek te parkeren, zodat ik – als ik het portier opende – er toch nog enigszins uitkwam… Die inschattingsfoutjes maakte ik ook wel vaker in een smal gangpad of als ik achter iemand aanliep. Gewoon vergeten dat die buik er zat…
– Dat je tijdens de zwangerschap al zoveel voor je kindje moest regelen, zoals wat je allemaal nodig hebt voor de baby, de kraamzorg en de kinderopvang. Je moet daar dan ook samen over nadenken en het er eens over worden. Je moet dingen geregeld hebben op je werk, evt. met je ouders als ze een dagje gaan oppassen. Er komt wat dat betreft best veel op je af.
– Dat ik – naarmate de zwangerschap vorderde – steeds makkelijker werd in het uittrekken van m’n broek of shirt waar anderen bij waren. En dat terwijl ik van mezelf vind dat ik eigenlijk best wel ‘preuts’ ben. Op een gegeven moment maakte me dat gewoon niks meer uit…
– Dat ik met m’n ‘zwangerschapsdementie’ te laat was om me aan te melden voor ‘Moeders voor Moeders’. Ik wist duidelijk dat ik graag mee wilde doen aan ‘Moeders voor Moeders’, maar ik wist niet dat de termijn om je aan te melden ruim vóór 12 weken lag. Bij m’n eerste zwangerschap was ik daardoor helaas te laat. Stom van mij! Dat heb ik bij m’n andere zwangerschappen gelukkig weer ‘ingehaald’.
– Dat je tijdens een zwangerschap heel veel kilo’s kon aankomen… Toen ik ruim 25 kilo was aangekomen, ben ik gewoon gestopt met mezelf wegen. Ik wist nu wel dat ik heel veel was aangekomen… 😉
– Dat ik m’n andere kinderen op een gegeven moment niet meer mocht optillen. Ze waren toen 5 en 3 jaar, dus ze waren niet heel klein meer, maar toch nog heel knuffelbaar. Ook even lekker op schoot zitten werd steeds moeilijker naarmate m’n buik groter werd. Ik merkte dat ik dat steeds meer ging missen, want dat ‘even optillen’ of ‘even op schoot zitten’ was voor mij toch even een kort knuffelmomentje.
– Dat zo iets als je ‘glucose’ te hoog kan zijn en dat dat gevaarlijk kan zijn voor je baby. Bij m’n 3e zwangerschap was m’n glucosewaarde te hoog en moest ik – na een ‘heerlijke’ (lees: afschuwelijke) suikertest – m’n suikerinname drastisch verminderen. Daar kon ik me gelukkig vrij goed aan houden – alles voor het goede doel natuurlijk – maar het was niet makkelijk. Ik ben nl. een echte zoetekauw…
– Dat je tijdens je zwangerschap ook ’s nachts vaker naar de wc moet. Je slaapt al niet zo goed met zo’n dikke buik, maar als je dan ook nog eens er uit moet om te plassen, is dat voor je slaap en rust niet zo bevorderlijk.
– Dat er zoveel ‘standaard’ opmerkingen zijn, die ik steeds maar weer van anderen hoorde. Zoals ‘er is er nog nooit een blijven zitten’, ‘geniet er maar van’, ‘hoe is het, nog rond en gezond?’, ‘zit ‘ie nog hoog en droog?’ en ‘weet je al wat het wordt?’. Ik kon er niet altijd meer even vriendelijk en spontaan op reageren…
– Dat mensen heel vriendelijk aan me vroegen hoe het met de baby (in de buik) ging, maar ‘vergaten’ te vragen hoe het met mij ging. Daardoor voelde ik me soms een broedmachine op benen…
– Dat het nog best lastig was om zwangerschapskleren te kopen. Ik had me er op verheugd om samen met m’n moeder gezellig een dagje te gaan shoppen, maar het aantal ‘fysieke’ winkels dat zwangerschapskleding verkoopt, viel echt wel tegen. Bij ons in de buurt was dat alleen de Noppies, H&M en Prenatal. De rest kon ik alleen via internet kopen. Helaas toch minder gezellig om samen te doen…
– Dat het kopen van zwangerschapskleren voor lange mensen echt een ‘crime’ kan zijn. Ik ben zelf vrij lang en ik merkte dat het voor mij best lastig was om goed passende zwangerschapskleren te kopen. Ik heb broeken moeten verlengen; skinnies pasten me gewoon niet. Ook de shirts waren vaak te kort in de rug. Als ik dan een zwangerschapsbroek droeg met een grijze band eraan, leek het net alsof ik ‘oma-ondergoed’ droeg onder m’n ‘te korte’ shirt…
– Dat zo’n klein hummeltje al zoveel spullen nodig heeft. En die staan al allemaal klaar nog voordat ‘ie geboren is.
– Dat alle (nieuwe) babyspulletjes zo duur waren. Net als met het trouwen werd er overal met een ‘factor 2’ gerekend. Dat had ik me vooraf niet gerealiseerd… Dan is het wel heel fijn als je spullen via familie, vrienden of Marktplaats kunt krijgen.
– Dat je tijdens je zwangerschap een streep over je buik (boven en/of onder je navel) kunt krijgen. Geen idee dat dat kon gebeuren en dat dat normaal was…
– Dat kussens heel belangrijk voor me waren. Tijdens het slapen gebruikte ik ze op een gegeven moment best veel. En als ik me dan moest omdraaien, moesten al die kussens ook weer opnieuw gerangschikt worden…
– Dat je tijdens je zwangerschap veel last kunt hebben van vocht in je benen en handen, zeker op het eind. Dat voelde voor mij best zwaar aan en leek veel druk te geven. Het advies was dan ook om steunkousen aan te trekken. Nou, probeer dat maar eens met een dikke buik… 😉
– Dat – als je zwangerschap wat verder gevorderd is – je echt niet meer op een normale manier je benen kunt scheren. De buik zit dan gewoon te veel in de weg…
– Dat je buik op een gegeven moment ook in de weg zit als je gewoon iets van de grond wil oprapen. Dan moet je dus helemaal door je knieën. Ik vroeg ook wel vaker m’n kinderen om me even te helpen; gelukkig wilden ze dat meestal wel graag doen.
– Dat je ook echt wel een beetje last kunt krijgen van ‘zwangerschapsdementie’: ik las een heel boek voor de 2e keer, terwijl ik dat totaal niet doorhad. Er was tijdens het lezen geen enkel moment van herkenning…
– Dat je door je verloskundige voor een controle (gewoon voor de zekerheid) naar het ziekenhuis wordt gestuurd en dat je daar dan echt moet blijven. Je hebt geen verzorgingsspulletjes bij je, je hebt je vluchtkoffer nog niet ingepakt, je bent nog totaal niet voorbereid op een bevalling (kleertjes waren nog niet gewassen, geboortekaartjes nog niet uitgezocht, geen afscheid genomen van de huisdieren ed.). Dat was even schrikken…
– Dat het niet altijd handig is om je uitgerekende datum tegen anderen te zeggen. Ik had dat wel gewoon gedaan en kreeg dus op een gegeven moment allemaal berichtjes met de vraag of de baby er nog niet was, of ze nog weg konden in het weekend of ze zeiden: ‘het duurt nu wel lang, he’ of ‘het wordt nu wel heel spanend, he’.
Heb jij vragen over je baby of je prille ouderschap?
Lijkt je baby vaker ontroostbaar of slaapt je baby weinig? Wil je leren welke signalen je baby je allemaal geeft, zodat je goed op zijn behoeftes kunt aansluiten? Heb je andere vragen over je baby of je ouderschap, waar je graag persoonlijk advies van Joyce over zou willen krijgen?
Lees dan hier op welke manier Joyce jou zou kunnen helpen.
Wil je regelmatig nieuws en (realistische) tips ontvangen over zwangerschap, baby’s, de kraamtijd en meer? Volg dan ‘Blije baby Blije ouders’ op Facebook.
Wat ze me vooraf niet verteld hebben over de bevalling…
– Ik had niet verwacht dat m’n eigen bevalling zo onvoorspelbaar kon zijn. Op zich had ik wel een vermoeden dat een bevalling anders zou verlopen dan in films, maar hoe het dan wél ging, daar kon ik me maar moeilijk een voorstelling van maken. Als het je eerste bevalling is, kun je je er eigenlijk ook niet echt op voorbereiden. Je weet niet hoe je er zelf op reageert, je weet niet hoe je partner reageert, je weet niet precies wat er allemaal om je heen gaat gebeuren. Ik merkte rondom de bevalling dat ik de controle echt uit handen moest geven.
– Dat het gevoel dat je moet poepen betekent dat de baby er aan komt.
– Dat het normaal is om ook echt te poepen tijdens de bevalling.
– Dat het nog best lastig bevallen is als je oor dichtzit… Vlak voor m’n bevalling had ik ineens één oor dicht zitten. Dat had verder niks met m’n bevalling te maken, maar tijdens m’n bevalling had ik dat ook nog, waardoor ik echt minder goed hoorde en harder praatte. M’n man zei achteraf dat de verloskundige tegen iedereen uitlegde wat er aan de hand was. Blijkbaar praatte ik wel heel erg hard…
– Dat het inknippen tijdens je bevalling best mee kan vallen. Ik werd tijdens één van m’n bevallingen ingeknipt. Ik las overal dat dat je daar achteraf veel last van kon hebben, maar dat was helemaal niet het geval. De pijn viel reuzemee, het is netjes geheeld en weer helemaal goed gekomen.
– Dat je na je bevalling nog niet klaar bent met ‘bevallen’… Toen m’n baby’tje net geboren was, moest natuurlijk ook nog de nageboorte eruit. En dat voelde ik nog best behoorlijk. Ik dacht eigenlijk dat ik klaar was, moest ik toch nog gaan persen… Auw!
– Dat ik ineens klaar was met bevallen, terwijl m’n baby er nog niet was… Vlak voordat m’n kindje geboren werd, wilde ik niet meer. Het ging ineens allemaal zo snel. Ik blokkeerde zo ongeveer. Heel gek! Zeker omdat het niet m’n eerste bevalling was; ik wist toch wat er ging gebeuren…? Toen heeft de gynaecologe echt even op me in moeten praten om vooral toch door te gaan. Gelukkig ging het daarna weer en werd m’n zoontje snel geboren.
– Dat ik kort na de geboorte even aan m’n baby moest wennen. Ik vond m’n baby zo kort na de geboorte helemaal niet zo mooi of schattig. Ik vond het echt een verfrommeld wezentje met allemaal viezigheid en bloed op zich. Toen m’n baby’tje wat meer ‘uit de plooi’ was en lekker schoon, vond ik het al snel de schattigste baby ter wereld. 😉 Maar dus echt niet meteen vanaf het begin…
– Dat je van het ziekenhuis ineens met z’n drietjes naar huis rijdt en dat je tegen je partner zegt: ‘We kregen ‘m gewoon mee naar huis.’ Toen realiseerde ik me pas echt dat ik mama geworden was…
– Dat je na de bevalling met je kersverse kindje in de auto naar huis rijdt en dat jij ineens – à la Hyacinth Bucket – overal voetgangers ziet oversteken (‘mind that pedestrian, dear…’) en je je partner iedere seconde maant om nu toch echt eens wat rustiger te rijden. Het angstzweet klotste in m’n oksels. Ik was zo bang dat we onderweg een ongeluk of zo zouden krijgen. Dat korte, allereerste ritje naar huis was zo ongeveer het meeste spannende ritje dat ik ooit in onze eigen auto heb beleefd…
Workshop ‘Blije baby & Blije ouders’
Joyce geeft regelmatig workshops, waarin ze je leert hoe je op een positieve en fijne manier omgaat met je baby en dan vooral als je baby’tje moeilijk slaapt en/of veel huilt. Deze workshops heten ‘Blije baby & Blije ouders’.
Klik hier om te lezen of Joyce binnenkort een workshop bij jou in de buurt geeft.
Wat ze me vooraf niet verteld hebben over de kraamtijd…
– Dat de eerste paar nachten, waarin je je baby moet voeden, qua vermoeidheid eigenlijk best te doen waren. Maar daarna – aangezien de baby best een lange tijd ’s nachts gevoed wil worden – is het zo ontzettend vermoeiend. ‘Moe zijn’ was echt even een andere dimensie. Dat had ik me niet gerealiseerd!
– Dat het belangrijk is om te rusten tijdens de kraamtijd. Tenminste, dat advies kreeg ik natuurlijk van alle kanten. Alleen: Hoe dan? Wanneer dan…? Er is op zich natuurlijk niks mis met het advies, maar in praktijk – zeker in de weken na de kraamtijd – is het behoorlijk lastig op te volgen.
– Dat je met een duf hoofd omdraait in de slaapkamer en dat je schrikt dat daar een baby’tje ligt. En dat dat van jou is!
– Dat je borsten al beginnen te lekken (of spuiten!) nog voordat je je baby aangelegd hebt.
– Dat als je tijdens je bevalling te veel bloed hebt verloren, je dan nog meerdere dagen erna heel rustig aan moet doen. Ik moest verplicht heel rustig aan doen van m’n kraamverzorgster; zo min mogelijk traplopen en zo veel mogelijk in bed blijven. Naar de badkamer lopen was al een ware uitputtingsslag. In het begin vroeg ik ook aan m’n kraamverzorgster of ze er voor de zekerheid bij kon blijven als ik ging douchen, voor het geval ik van m’n stokje zou gaan…
– Dat je de kraamtijd niet perse rozengeur en maneschijn is. Voordat ik ging bevallen, had ik een heel rooskleurig idee over hoe het zou zijn wanneer de baby er was. Als je echter te vroeg bevalt, als er tijdens de bevalling iets gebeurt of als je kindje te licht (of te groot) is bij de geboorte, dan gebeurt er daarna van alles met jou en je kindje dat je niet echt kunt voorzien. Dat kan soms best heftig en beangstigend zijn. Daardoor was de kraamtijd voor mij helaas niet echt een rose wolk…
– Dat we minder met ons baby’tje konden knuffelen dan we vooraf hadden gedacht. Onze baby werd te vroeg geboren en moest dus in de couveuse liggen. Dat betekende ook dat we ons kindje (relatief) heel weinig mochten vasthouden. Uiteraard in het belang van haar, maar dat stel je je van te voren toch heel anders voor.
– Dat je – zodra het kindje er eenmaal is – zo weinig tijd hebt in een dag.
– Dat je verwacht na de bevalling weer ineens je onafhankelijke, fitte zelf te zijn. Oh boy, was I wrong! Na een week moest ik een klein stukje naar de stad rijden en terug; daar moest ik serieus de rest van de dag van bijkomen…
– Dat je vaker ’s nachts wakker wordt, badend in het zweet. Zo erg, dat je het liefst meteen het hele bed wil verschonen. (Dit wordt trouwens ‘nachtzweten’ genoemd.)
– Dat de borstvoeding in het begin – tijdens de eerste paar dagen – echt heel erg pijnlijk aanvoelde bij het aanhappen. Ik moest dan ong. een minuut op m’n tanden bijten, rustig uitademen en dan was het weer over. Jeetje, wat was dat een vervelend gevoel, zeg! Gelukkig werd dat ook weer minder en was dat na een tijdje helemaal weg.
– Dat het ook mogelijk is om geen kraamtranen te krijgen na de bevalling. Ik wist dat je kraamtranen kon krijgen na de bevalling. Bij alle drie m’n kinderen zat ik er dan ook op te wachten (en de kraamverzorgende met mij), maar ze zijn totaal niet gekomen. Ik vond het zo opmerkelijk om te ervaren dat ik dus geen kraamtranen heb gehad. Ik wist niet dat dat óók kon.
– Dat er zo iets bestaat als ‘kraamwanen’ (*): je staat onder de douche en je hoort je baby’tje huilen. Zodra je het water uitzet, is het huilen ‘spontaan’ voorbij. Heel gek! 😉
(*) Nee hoor, niet echt, want dit is geen officiële term; maar door dit zo te noemen weet je wel wat ik ongeveer bedoel… Je hoort iets dat er helemaal niet is.
– Dat je baby echt al heel behoorlijk kan poepen, ook als ze nog heel klein zijn. En als ze dan flink poepen, kan het zo maar eens voorkomen dat ze gewoon overal poep hebben, zelfs tot in hun nek. En dan is het handig dat je weet dat je een romper naar beneden kunt uittrekken, en dat het dus helemaal niet over het hoofdje uit hoeft…
– Dat je het gevoel krijgt dat je geleefd wordt door allerlei instanties. Mijn agenda was nog nooit zo vol met afspraken met de gynaecoloog, kinderarts, consultatiebureau, verloskundige, bloedprikken. En daar kwamen ook nog regeldingetjes bij als verzekering, geboortekaartjes etc. O ja, en je hebt ook nog een huishouden en er komt allerlei kraamvisite. Dan zijn de dagen met de kraamhulp ineens heel snel voorbij…
– Dat je soms het gevoel hebt dat de muren op je afkomen en dat je blij bent dat je weer eens naar buiten kunt.
– Dat je bang kunt zijn om te poepen. Ik was in de dagen na m’n bevalling heel bang om te poepen. Ik had een totaalruptuur gehad en was bang dat ik alle hechtingen – door alle extra druk – kapot zou duwen. Gelukkig kreeg ik extra vezels zodat de ontlasting niet te hard werd. Maar het heeft echt even geduurd voordat ik weer zonder vrees kon poepen…
– Dat je zo gewend bent aan je dikke buik, dat je ook na de bevalling nog steeds zo beweegt alsof je baby er nog zit. Ook nu je buik steeds kleiner wordt, kun je af en toe nog raar zitten om je sokken en schoenen aan te trekken. Oh wacht, nu kan het weer op een gewone manier…
– Dat je na je bevalling na veel nabloedingen kunt hebben. Die worden – als het goed is – natuurlijk steeds minder. Maar om het bloed goed op te vangen, heb je wel speciaal maandverband. Gewoon maandverband is te klein of te snel vol door die hoeveelheid bloed, die je nu verliest. Dus ook al denk je van te voren: ‘dat kraamverband doe ik écht niet om’… Je merkt al gauw dat het toch gewoon handiger is om het maar wel om te doen… En dan heb je ook nog eens zo’n mooi ‘netbroekje’ erbij om aan te doen. Charmant! 😉
En nog een paar andere dingen in de categorie ‘dat hebben ze me van te voren niet verteld…’:
– Dat je begrijpt waar het gezegde ‘zo zacht als een babyhuidje’ vandaan komt.
– Dat de belangstelling van de buitenwereld per kind afneemt. Bij het eerste kindje is iedereen heel benieuwd, krijg je veel kaartjes en veel kraamvisite. Naarmate je meer kinderen krijgt, wordt dat steeds minder. Raar, maar (helaas) waar…
– Dat je op één arm je kindje vasthoudt om te wiegen of te voeden en dat je met je andere hand probeert je warme – nou ja, zeg maar lauwe – eten probeert op te eten…
– Dat je iets in je armen houdt en dat je er – op de automatische piloot – mee staat te wiegen. Maar dat je baby dus in de box ligt…
– Dat een traphekje vaak handig is, maar niet altijd. Op een avond had ik m’n handen vol met allerlei dingen én had ik m’n baby vast. Ik moest naar beneden om snel een paar spullen te gaan halen (er was er nl. eentje ziek geworden), maar toen kreeg ik het traphekje niet open…
– Dat je ENORM trots kunt zijn op zo’n klein kindje, bijvoorbeeld als je baby’tje voor het eerst zelf het speentje in de mond doet.
– Dat je het leuk vindt om naar de supermarkt te gaan, alleen al om met je baby te pronken.
– Dat het echt moeilijk is om de eerste kleertjes, die te klein geworden zijn, weg te doen.
– Dat je naar je werk gaat en er ineens ‘onverklaarbare’ witte vlekken op je shirt of trui zitten… En die ontdek je natuurlijk pas vlak voor of tijdens die ene belangrijke vergadering…
– Dat je pas op je werk ontdekt dat je – in alle hectiek van de ochtend – maar één oog hebt opgemaakt…
– Dat je baby al veel sneller kan omrollen dan jij denkt. En dan rollen ze dus ook zo maar ineens van het bed af… (Help!!)
– Dat de eerste keer seks na de bevalling best spanend is. Ik had nog altijd wel het idee dat m’n ‘onderkant’ moest herstellen. Dat was niet heel fijn dus. Ik moest er echt weer even aan wennen.
– Dat je je kindje ’s nachts gevoed hebt en je hem teruglegt in zijn bedje. Oei, daar ligt al een baby. O ja, je hebt een tweeling…
– Dat ‘melk kolven op je werk’ voor collega’s best een dingetje kan zijn. Toen ik na m’n verlof weer aan het werk ging, moest ik de melk voor m’n zoontje kolven. Sommige collega’s trokken echt vieze gezichten wanneer ze de gekolfde melk in de koelkast zagen staan (de melk moet nou eenmaal gekoeld bewaard worden). Terwijl ik de melk in goed afsluitbare potjes deed en die dan ook nog eens in een aparte plastic bak bewaarde. Er kon dus absoluut niemand in aanraking komen met die melk en lekken was nagenoeg onmogelijk. Toch was het idee alleen al vrij lastig voor sommigen om mee om te gaan…
– Dat als je een nieuwe bril gaat kopen, ze je die liever niet verkopen omdat de sterkte van de bril niet goed te bepalen is binnen 9 maanden na de bevalling…
– Dat het gezegde ‘9 maanden op, 9 maanden af’ niet echt opgaat. Maak er maar 15 maanden van. Of 23…
– Dat het – ook een hele tijd na de bevalling – nog altijd niet handig is om te niezen op het moment dat je heel erg naar de wc moet…
Dankjewel aan alle mama’s, die met me mee dachten over dit thema. Samen hebben we behoorlijk wat ludieke en serieuze onderwerpen in de categorie ‘dat zeggen ze je van te voren niet’ bij elkaar verzameld.
Ontbreken er volgens jou nog thema’s, die echt onder deze categorie vallen?
Laat me dat dan vooral weten. Zet jouw bijdrage onder deze post of zet het in een mailtje (info@aksecoaching.nl), dan voeg ik het anoniem voor jou toe.
Wil je graag reageren op dit artikel?
Dat mag! Zet jouw reactie dan onder dit bericht. Houd het wel constructief, liefst in de vorm van ‘Tips & Tops’. Dankjewel voor je medewerking!
Wil jij meer OpvoedTips van Joyce lezen én ze als eerste in je mailbox ontvangen?
Dat kan! Helemaal gratis en vrijblijvend. Aanmelden is heel eenvoudig.
Cadeau: Als welkomstcadeau ontvang je meteen na je aanmelding het E-book ‘Nóg meer genieten van je kind – 5 x 5 OpvoedTips’.
Je leest er hier meer over.
Heb je vragen over één van deze thema’s, wil je meer weten over het onderwerp of heb je een andere opvoedvraag?
Neem dan contact met me op.
Met vriendelijke groet,
Joyce Akse
Opvoedcoach & Psycholoog | http://www.aksecoaching.nl | info@aksecoaching.nl
© 2020. Joyce Akse / Akse Coaching, alle rechten voorbehouden.
Geschreven door Joyce Akse van ‘Akse Coaching – Opvoedcoaching & Opvoedadvies’.
Klik hier voor jouw dagelijkse portie OpvoedInspiratie op Facebook.
Lees meer artikelen van Joyce over gerelateerde thema’s:
– ‘Waarom huilt mijn kindje toch zo? Over: Hoe je huilen bij baby’s vermindert.’ Klik hier.
– ‘Wat je echt moet weten over het huilen, troosten en slapen van baby’s.‘ [Interview met onderzoeker dr. Roos Rodenburg.]
– ‘Ik ga in het ziekenhuis bevallen en neem mee…?’ Een lijst met onmisbare dingen voor in je vluchtkoffer.‘.
– ‘Ode aan de hydrofiele doek – Waarom juist deze doek zo onmisbaar is als je jonge kinderen hebt.‘
– ‘Wat zit er in je kolftas?’ – Lijst met onmisbare dingen voor als je buitenshuis gaat kolven.’ Klik hier.
– ‘Borstvoeding geven, kolven en werken: Hoe was dat voor mij? (Een persoonlijk verhaal)’. Klik hier.
Klik hier voor andere opvoedtips, bijv. over voeding, media, beweging ed.
© De foto van Joyce Akse is gemaakt door Ilona Tychon Fotografie.
Ga (terug) naar de website van ‘Akse Coaching –Opvoedcoaching & Opvoedadvies’.
Je bent zwanger en je hebt het gevoel dat je baby’tje nu ieder moment geboren kan worden. En of je nou het liefst thuis wil bevallen of dat je al van plan bent om sowieso in het ziekenhuis te bevallen, het is altijd handig om een ‘vluchtkoffertje’* klaar te hebben staan. Want ook als je het liefst thuis wil gaan bevallen (of aan het bevallen bent), bestaat de kans dat je toch nog naar het ziekenhuis moet. En dan is niks zo fijn als dat je koffertje klaar staat… Je kunt je wel voorstellen dat je tijdens het opvangen van je weeën met hele andere dingen bezig bent dan met het inpakken van je koffertje. Dan wil je echt niet nog allerlei dingen moeten gaan zoeken…
Goed om te weten
Vanaf 37 weken zwangerschap zou je officieel mogen bevallen, dus vanaf dan is het zeker handig om je koffertje klaar te hebben staan. Je weet van te voren natuurlijk niet of je toch voor die tijd gaat bevallen, dus het kan je een gerust gevoel geven om het koffertje al wat eerder klaar te hebben staan.
Je weet vooraf niet hoe lang je in het ziekenhuis moet blijven, dus neem in ieder geval voldoende mee voor 24 uur. Mocht blijken dat je langer moet blijven, dan kan je partner altijd tussendoor nog wat extra kleding / spullen halen.
Sinds je zwanger bent, heb je waarschijnlijk al speciaal zwangerschapsondergoed aan. Dat is meestal heerlijk vormgegeven, zodat je buik er lekker in past. Dit ondergoed heb je ook nog een tijdje na je bevalling nodig; je ‘dikke’ buik is namelijk niet meteen weg nadat de baby eruit is. 😉 Dat wordt uiteraard wel steeds minder, maar kort na de bevalling is je bolle buik er nog wel even.
Zeker na de bevalling is het fijn om jezelf even te verzorgen, op te frissen of te douchen. Zorg er daarom voor dat je een goedgevulde toilettas bij je hebt; daar stop je eigenlijk hetzelfde in als wanneer je een nachtje weg gaat.
Een bevalling kost enorm veel energie en dat merk je pas echt goed als je bevalling (en dan bedoel ik nu even het proces tot aan de volledige ontsluiting) een paar uur bezig is. Het is dan fijn om wat voedingsmiddelen bij je te hebben, die je direct kunt eten; daardoor hoef je niet te wachten totdat je partner eindelijk terug is van zijn zoektocht naar een snoepautomaat. Uiteraard is het het handigste om vooral voedingsmiddelen te pakken, die niet bederven. Dus als je graag fruit mee wil nemen, dan doe je dat op laatste moment in je koffertje. Voor je partner is het natuurlijk ook fijn om evt. iets te kunnen eten; dat zou je ook mee kunnen nemen.
Zorg dat je alle telefoonnummers bij je hebt (of in ieder geval in je telefoon hebt staan). Denk aan het telefoonnummer van je verloskundige, die je belt op het afgesproken moment (bijv. als je weeën om de zo veel minuten komen) en het nummer van je familie en vrienden die je graag wil laten weten dat je een kindje hebt gekregen.
In sommige ziekenhuizen heb je een muntje nodig voor de rolstoel. En misschien kun je het je nu nog niet voorstellen, maar als de weeën eenmaal goed zijn begonnen, dan is lopen gewoon niet meer zo prettig. Het is dan echt handiger om in een rolstoel te gaan zitten, waarmee je partner je zo snel als hij/zij kan naar de juiste plek brengt.
Op het laatste stuk van je bevalling ben je echt heel hard aan het werk. Dan heb je weinig tijd (of zin) om andere dingen te doen. Maar in de aanloop er naar toe heb je soms best even tijd om iets anders te doen. Je hebt namelijk niet constant weeën. Zeker als je ingeleid wordt in het ziekenhuis, kan het lijken alsof het allemaal een eeuwigheid duurt. Zorg er daarom voor dat je iets bij je hebt waar je graag je tijd mee vol maakt. Dit geldt natuurlijk ook voor je partner.
Zodra de baby er eenmaal is, wil je waarschijnlijk het liefst zoveel mogelijk bijzondere momenten en eerste keren vastleggen. Als kersverse mama heb je waarschijnlijk je baby in je armen liggen en papa zal ook dicht in de buurt zijn. Het is vaak handig om – als dat even kan – iemand anders te vragen om foto’s te maken. Wij hadden zelf het geluk dat de verpleging of een stagiaire het ons al aanbood, zodat we onszelf bezig konden houden met de baby en het zo ook niet konden vergeten.
Als je (soms) een bril of lenzen draagt, is het belangrijk om daar ook nu de juiste spullen voor mee te nemen. Verder kan het handig zijn om je verzekeringspasje en identiteitsbewijs bij de hand te hebben.
Baby’s kunnen na hun geboorte nog niet hun eigen temperatuur reguleren. Het is daarom belangrijk dat ze het warm genoeg hebben. Vandaar dat baby’s vlak na hun geboorte altijd een mutsje op krijgen en in een dekentje gewikkeld worden. Sommige ziekenhuizen geven je kindje een mutsje en/of dekentje als cadeau mee naar huis, maar daar kun je natuurlijk van te voren niet op rekenen. 😉
Helaas kun je niet alles in je koffertje stoppen, want die heb je ook nog op andere momenten nodig. Leg daarom een briefje óp je koffertje waarop je de items schrijft die je op het laatste moment echt niet wil vergeten. Die pak je dus op het laatste moment (of laat je door je partner pakken) en doe je dan nog snel in je koffer.
Goed om te weten
Dat waren alle items die ik meenam in mijn vluchtkoffer. Heb je nog een item gemist dat jij ook heel handig vond in je vluchtkoffer en dat andere bevallende dames absoluut niet mogen vergeten?
Met vriendelijke groet,
Jij hebt vast ook wel eens een situatie gehad, waar je het liefst uit zou willen vluchten of wegrennen. Je was bijv. geschrokken, je was bang of je voelde je gewoon niet op je gemak. Ook je kind komt wel eens in zulke situaties terecht.
‘Je gaat voor het eerst met je dochter (1) naar de kapper. Je hebt je er al een tijdje op verheugd, want dat is toch wel een mijlpaal. Je hebt het bij je oudere kinderen ook al meegemaakt; toen ging het allemaal van een leien dakje. Ook nu heb je je fototoestel binnen handbereik, zodat je deze mijlpaal goed kunt vastleggen. Als je jongste dochter na een tijdje aan de beurt is, ga jij in de kappersstoel zitten en neem je je dochter bij je op schoot. De kapper maakt een praatje met haar, doet haar een mooie kindercape om en gaat dan aan de slag. Tenminste, dat is de bedoeling… Maar zodra de kapper ook maar met de schaar in haar buurt komt, begint je dochter hard te huilen. Je probeert zelf heel rustig te blijven en stelt haar zoveel mogelijk gerust. Maar, wat jij of de kapper ook doet, ze blijft huilen…’
‘Je wandelt met je zoon (5) door het park en je ziet dat er een meneer met een hond aan komt. Zodra de meneer met zijn hond bij jullie is, loopt zijn hond op je zoon af. Hij likt hem op zijn wang, kwispelt met zijn staart en begint dan plotseling enthousiast te blaffen. Je zoon schrikt zich rot van het geblaf en begint te huilen. Sindsdien klampt je zoon zich aan je vast zodra hij ergens een hond ziet. Een maand na het incident met de blaffende hond lopen jullie door een winkelstraat. Niet zo ver van jullie vandaan zie je een mevrouw met een hondje lopen.’
‘Je bent met je dochter (10) in de bibliotheek. Ze is op zoek naar een boek dat ze dolgraag wil lezen. Ze heeft het al eens in de bibliotheek zien liggen, dus ze weet zeker dat de bieb het heeft, maar nu kan ze het maar niet vinden. Dan vraagt ze aan mij of ik aan één van de baliemedewerksters wil gaan vragen of het boek is uitgeleend en of ze het misschien voor haar kan reserveren.’
Zoals je al aan deze situaties merkt, gaat het hier vooral om situaties, die zomaar iedere dag kunnen voorkomen. Ze zijn niet echt heel bijzonder, je zult ze allemaal wel herkennen; misschien heb je zelf ook wel een soortgelijke situatie met je kind meegemaakt. Er is dan ook niet echt sprake van een grote angst, maar eerder van ongemak, onbehagen, zenuwachtigheid of bang voor het onbekende. In dit artikel gaat het dan ook om dagelijkse angsten, om je ongemakkelijk voelen of om zenuwachtig zijn.
Iedereen krijgt natuurlijk te maken met ongemak, tegenslag, stress of angsten; dat zijn echt geen bijzondere situaties. Jouw kind zal daar dus ook wel eens tegen aan lopen. En het eerste dat je waarschijnlijk als ouder zou willen doen is het verdriet, het ongemak, de teleurstelling bij je kind willen wegnemen. Dat is een hele normale primaire reactie. Alleen wil dat niet zeggen dat die reactie meteen de beste is. Sterker nog, in deze situaties is het juist beter om op een andere manier te reageren.
Als je kind iets onprettig vindt of ergens bang voor is, dan is het belangrijk dat jij hem laat vertellen wat dat precies is. Uiteraard is dat voor jonge kinderen nog best lastig uit te leggen, maar oudere kinderen kunnen dat al best goed. Zeker als je laat merken dat je oprecht geïnteresseerd bent. Geef ook maar aan dat, als je weet wat er aan de hand is, je je kind nóg beter kunt helpen. Het is voor je kind ook goed om te weten dat iedereen wel eens bang is of zich onprettig voelt en dat dat op zich helemaal niet erg is.
Als je kind iets onprettig vindt of ergens bang voor is, dan is je eerste reactie waarschijnlijk ‘kom maar hier, we gaan ergens anders heen / we gaan iets anders doen’. Wat je dan in principe doet, is dat je de vervelende emotie (het verdriet, de teleurstelling of boosheid) bij je kind wegneemt, maar de angst blijft helaas nog steeds bestaan. Je neemt de angst dus niet weg door je kind uit de situatie te halen. Sterker nog, die wordt hierdoor vaak zelfs erger…
Bij stap 2 las je al dat het vermijden van het probleem niet de oplossing is. Als jij het probleem voor je kind gaat oplossen door het uit de situatie te halen, leert je kind niet hoe hij de lastige situatie zélf het hoofd kan bieden.
TIP: Bekijk samen met je kind de Disney-film ‘The Good Dinsoaur’, waarin kleine dino Arlo zijn ‘angsten moet overwinnen’ om toch weer thuis te kunnen komen. Heel herkenbaar en ontroerend voor groot en klein. 😉
En als je kind het dan tóch gedaan heeft (of toch al een stap in de goede richting gezet heeft), dan mag hij natuurlijk trots zijn op zichzelf. Je zult zien dat zijn zelfvertrouwen er door gegroeid is. Hij denkt waarschijnlijk: ‘zie je wel, ik kan het’ of ‘ik heb het toch maar mooi even gedaan’. Op deze manier leert je kind om door te zetten, om het toch te doen, ook als het moeilijk is of onprettig aanvoelt. 
Ja, sorry, ook deze stap moet ik er toch bij zetten… 😉
moeder geworden en je verwachtte dat de periode met je nieuwe baby’tje helemaal geweldig zou zijn. Je zou genieten van je pasgeboren kindje, van samen knuffelen, van je baby’tje voor het eerst in bad doen, samen met je partner naar je kindje kijken en bewonderen hoe klein zijn vingertjes, voetjes, het neusje, zijn oortjes zijn. Je keek zo uit naar die mooie tijd, die rose wolk.
Als de kraamtranen langer aanhouden en niet vanzelf ophouden, zou je te maken kunnen hebben met een postpartum depressie. Ook daarvan lees je hieronder wat dat precies is; je leest ook op welke manier het wezenlijk anders is dan de kraamtranen.
De kraamtranen of de babyblues noemen we de huildagen, die moeders de eerste dagen na hun bevalling kunnen hebben. Dit is natuurlijk geen psychische stoornis, maar een gevolg van hormonale veranderingen na je bevalling. De kraamtranen beginnen op (grofweg) de 3e dag na de bevalling en zijn doorgaans na ong. 10-14 dagen weer over. Ze komen vaak voor; bij ong. 50-70% van de kraamvrouwen.
Een postpartum depressie is een depressie, die start in de weken tot maanden na de bevalling. Ongeveer 10-20% van de vrouwen heeft depressieve klachten tijdens de zwangerschap of in de eerste 3 maanden na de bevalling. De kans om voor het eerst of opnieuw depressief te worden is wel het grootst in het kraambed. Ook vrouwen die een miskraam of abortus hebben gehad, kunnen daarna depressief worden.
Daarbij kunnen ook nog eens schuldgevoelens ontstaan. Sommige moeders ervaren weinig tot geen moedergevoelens (je weet dat je eigenlijk blij zou moeten zijn met je kind, maar je voelt het niet), ze hebben het gevoel niks waard te zijn en niet geschikt voor het moederschap. Ze voelen zich angstig of wanhopig. Sommige moeders denken ook aan zelfmoord.
Voor sommige vrouwen is (de periode rondom) de bevalling zo traumatisch dat zij een posttraumatische stress stoornis (PTSS) ontwikkelen. PTSS is een aandoening, die wordt gekenmerkt door het ervaren van 4 soorten symptomen na het meemaken van een zeer ingrijpende gebeurtenis:
Gelukkig ontwikkelen niet alle vrouwen, die de bevalling traumatisch vonden, ook PTSS. Voor de meeste mensen geldt dat als zij iets ingrijpends hebben meegemaakt, het goed helpt om daar veel over te praten met een of meerdere mensen uit hun naaste omgeving met wie zij een vertrouwensband hebben. Voor veel vrouwen helpt het daarnaast in de verwerking om hun ervaringen, angsten, vragen en eventuele grieven ten aanzien van de bevalling te bespreken met degene die de bevalling heeft begeleid. Wanneer er sprake is van de eerdergenoemde PTSS-symptomen en die na enkele weken niet minder worden, dan is het goed om professionele hulp in te schakelen.
Akse Coaching 