Zodra je zwanger bent, gaat er ineens een hele nieuwe wereld voor je open. Je hebt natuurlijk al vaker zwangere vrouwen gezien en misschien al een paar ervaringen van hen gehoord, maar hoe het nou echt is om zwanger te zijn, dat ervaar je pas als je het zelf bent. En pas dan kom je er achter dat er behoorlijk wat dingen zijn, die je van te voren echt niet wist of waar je nog nooit bij stil gestaan hebt…
Ik heb een aantal mama’s gevraagd, waar zij tijdens hun zwangerschap, bevalling of kraamtijd zelf zo verbaasd over waren. Iets wat ze vooraf niet wisten… Iets wat hen vooraf niet verteld was… Naar aanleiding van die vraag kwamen ze allemaal met hun eigen leuke, grappige, ludieke, maar ook serieuze en vervelende ervaringen. Die heb ik voor jou onder elkaar gezet en kun je in dit artikel lezen.
Uiteraard is de kans heel klein dat dit allemaal bij jou gebeurt, maar je krijgt wel een idee van wat er zoal kan gebeuren. En zo weet je ook dat het best normaal is dat het gebeurt. Soms zijn het echt heel vreemde dingen, maar horen ze er wel bij. Ik hoop van harte dat ik je met dit artikel wat kan geruststellen, dat je nóg beter voorbereid bent op wat er allemaal staat te gebeuren en dat er af en toe een glimlach op je gezicht verschijnt van al die ludieke situaties, waar je als aanstaande of kersverse mama zomaar in verzeild kunt raken. Je bent in ieder geval echt niet de enige mama, die het overkomt…
⇒ Laat je me weten welke ervaringen jij herkent of wat jij uit jouw eigen ervaringen nog zou willen toevoegen…? Ik hoor het heel graag.
Met vriendelijke groet,
Joyce Akse
Wat ze me vooraf niet verteld hebben over de zwangerschap…
– Ik had niet verwacht dat er best wel veel kwaaltjes zijn, waar ik voor m’n zwangerschap het bestaan niet eens van wist.
De mama’s noemden o.a. grote vermoeidheid, kramp in de benen, rusteloze benen tijdens het in slaap vallen, brandend maagzuur, veel meer afscheiding dan anders, schimmelinfectie (vagina), misselijkheid ’s nachts, een zwangerschapsmasker, bandenpijn.
– Dat er zoveel mensen ongevraagd aan m’n buik zouden zitten. Waarom doen mensen dat? Je kunt het op z’n minst even vragen…
– Dat ik aan het begin van m’n zwangerschap al last had van ‘nesteldrang’. Ik vond het ineens heel nodig dat de plastic plantjes, die we in huis hadden, afgestoft en schoongemaakt werden. Niet iets wat ik normaalgesproken erg belangrijk vind… 😉 Uiteindelijk kwam er nog heel veel meer op m’n ‘to do’-lijstje; en dat moest (!) natuurlijk allemaal af voordat de baby er was. Vond ik toen…
– Dat je tijdens je zwangerschap behoorlijk veel last kunt hebben van ‘flatulentie’: windjes laten…
– Dat de zwangerschapsmisselijkheid ook ’s avonds kon optreden. Ik dacht dat dat echt alleen ’s ochtends was…
– Dat de zwangerschap niet alleen maar rozengeur en maneschijn is; dat dacht ik van te voren eerlijkgezegd wel, afgaande op alle verhalen en tijdschriften. Je emoties gaan bijvoorbeeld alle kanten op. Je wordt boos of geirriteerd om niks. En als iemand daar iets over zei…
– Dat ik soms emotioneel kon worden zonder reden. Gewoon huilen als je kittens, puppy’s of een kindje op tv voorbij zag komen…
– Dat ik me – na de kwaaltjes van de eerste paar weken – me zo goed zou voelen en lekker in m’n vel zou zitten. Ik was heel blij met mijn mooie, groeiende zwangere buik en kreeg ook veel complimentjes van anderen dat ik er zo goed uitzag en straalde.
– Dat ik discussies kreeg met andere mama’s over wat ik wel en niet kon eten tijdens m’n zwangerschap. Iemand zei dan dat ik iets best kon eten: ‘toen ik zwanger was, heb ik dat gewoon gegeten’ of ‘de alcohol is eruit als het verhit is geweest’. Dat vond ik niet zo fijn…
– Dat het uiteten tijdens m’n zwangerschap niet altijd even handig was. Ik had het idee dat ik steeds alert moest zijn op wat me voorgeschoteld werd. Ik heb zelf steeds trouw de richtlijnen van het Voedingscentrum gevolgd. Thuis eten viel dan weer heel erg mee, want dan maakten we gewoon gerechten die ik met een gerust hart kon eten.
– Dat ik tijdens m’n zwangerschap (maar ook na m’n bevalling) van iedereen tips kreeg. Ook heel ouderwetse: ‘wij deden dat vroeger zo…’. Het was soms nog best lastig om gewoon de adviezen van de verloskundige aan te houden en om me niet te laten leiden door de (goedbedoelde) adviezen van anderen…
– Dat je bij een (zwangerschaps)echo bij de verloskundige / in het ziekenhuis soms moet springen om de baby goed in beeld te laten komen… Ha, ha!
– Dat de placenta aan de voorkant (in je buik) kan liggen en dat je daardoor de baby helaas niet zo goed voelt bewegen. Ook de vlindertjes, die je helemaal aan het begin kunt voelen (als de baby in je buik beweegt), voelde ik pas veel later… Dat was wel jammer.
– Dat ik soms kon vergeten dat ik zwanger was. Toen ik zwanger was van de 3e, had ik al 2 kinderen rondlopen. Ik kon soms dus – zeker in het begin, maar zelfs nog toen de buik al duidelijk zichtbaar was – helemaal vergeten dat ik zwanger was en dat er nu weer een kindje in m’n buik groeide. Echt raar!
– Dat ik vergat om de auto op een ruimere plek te parkeren, zodat ik – als ik het portier opende – er toch nog enigszins uitkwam… Die inschattingsfoutjes maakte ik ook wel vaker in een smal gangpad of als ik achter iemand aanliep. Gewoon vergeten dat die buik er zat…
– Dat je tijdens de zwangerschap al zoveel voor je kindje moest regelen, zoals wat je allemaal nodig hebt voor de baby, de kraamzorg en de kinderopvang. Je moet daar dan ook samen over nadenken en het er eens over worden. Je moet dingen geregeld hebben op je werk, evt. met je ouders als ze een dagje gaan oppassen. Er komt wat dat betreft best veel op je af.
– Dat ik – naarmate de zwangerschap vorderde – steeds makkelijker werd in het uittrekken van m’n broek of shirt waar anderen bij waren. En dat terwijl ik van mezelf vind dat ik eigenlijk best wel ‘preuts’ ben. Op een gegeven moment maakte me dat gewoon niks meer uit…
– Dat ik met m’n ‘zwangerschapsdementie’ te laat was om me aan te melden voor ‘Moeders voor Moeders’. Ik wist duidelijk dat ik graag mee wilde doen aan ‘Moeders voor Moeders’, maar ik wist niet dat de termijn om je aan te melden ruim vóór 12 weken lag. Bij m’n eerste zwangerschap was ik daardoor helaas te laat. Stom van mij! Dat heb ik bij m’n andere zwangerschappen gelukkig weer ‘ingehaald’.
– Dat je tijdens een zwangerschap heel veel kilo’s kon aankomen… Toen ik ruim 25 kilo was aangekomen, ben ik gewoon gestopt met mezelf wegen. Ik wist nu wel dat ik heel veel was aangekomen… 😉
– Dat ik m’n andere kinderen op een gegeven moment niet meer mocht optillen. Ze waren toen 5 en 3 jaar, dus ze waren niet heel klein meer, maar toch nog heel knuffelbaar. Ook even lekker op schoot zitten werd steeds moeilijker naarmate m’n buik groter werd. Ik merkte dat ik dat steeds meer ging missen, want dat ‘even optillen’ of ‘even op schoot zitten’ was voor mij toch even een kort knuffelmomentje.
– Dat zo iets als je ‘glucose’ te hoog kan zijn en dat dat gevaarlijk kan zijn voor je baby. Bij m’n 3e zwangerschap was m’n glucosewaarde te hoog en moest ik – na een ‘heerlijke’ (lees: afschuwelijke) suikertest – m’n suikerinname drastisch verminderen. Daar kon ik me gelukkig vrij goed aan houden – alles voor het goede doel natuurlijk – maar het was niet makkelijk. Ik ben nl. een echte zoetekauw…
– Dat je tijdens je zwangerschap ook ’s nachts vaker naar de wc moet. Je slaapt al niet zo goed met zo’n dikke buik, maar als je dan ook nog eens er uit moet om te plassen, is dat voor je slaap en rust niet zo bevorderlijk.
– Dat er zoveel ‘standaard’ opmerkingen zijn, die ik steeds maar weer van anderen hoorde. Zoals ‘er is er nog nooit een blijven zitten’, ‘geniet er maar van’, ‘hoe is het, nog rond en gezond?’, ‘zit ‘ie nog hoog en droog?’ en ‘weet je al wat het wordt?’. Ik kon er niet altijd meer even vriendelijk en spontaan op reageren…
– Dat mensen heel vriendelijk aan me vroegen hoe het met de baby (in de buik) ging, maar ‘vergaten’ te vragen hoe het met mij ging. Daardoor voelde ik me soms een broedmachine op benen…
– Dat het nog best lastig was om zwangerschapskleren te kopen. Ik had me er op verheugd om samen met m’n moeder gezellig een dagje te gaan shoppen, maar het aantal ‘fysieke’ winkels dat zwangerschapskleding verkoopt, viel echt wel tegen. Bij ons in de buurt was dat alleen de Noppies, H&M en Prenatal. De rest kon ik alleen via internet kopen. Helaas toch minder gezellig om samen te doen…
– Dat het kopen van zwangerschapskleren voor lange mensen echt een ‘crime’ kan zijn. Ik ben zelf vrij lang en ik merkte dat het voor mij best lastig was om goed passende zwangerschapskleren te kopen. Ik heb broeken moeten verlengen; skinnies pasten me gewoon niet. Ook de shirts waren vaak te kort in de rug. Als ik dan een zwangerschapsbroek droeg met een grijze band eraan, leek het net alsof ik ‘oma-ondergoed’ droeg onder m’n ‘te korte’ shirt…
– Dat zo’n klein hummeltje al zoveel spullen nodig heeft. En die staan al allemaal klaar nog voordat ‘ie geboren is.
– Dat alle (nieuwe) babyspulletjes zo duur waren. Net als met het trouwen werd er overal met een ‘factor 2’ gerekend. Dat had ik me vooraf niet gerealiseerd… Dan is het wel heel fijn als je spullen via familie, vrienden of Marktplaats kunt krijgen.
– Dat je tijdens je zwangerschap een streep over je buik (boven en/of onder je navel) kunt krijgen. Geen idee dat dat kon gebeuren en dat dat normaal was…
– Dat kussens heel belangrijk voor me waren. Tijdens het slapen gebruikte ik ze op een gegeven moment best veel. En als ik me dan moest omdraaien, moesten al die kussens ook weer opnieuw gerangschikt worden…
– Dat je tijdens je zwangerschap veel last kunt hebben van vocht in je benen en handen, zeker op het eind. Dat voelde voor mij best zwaar aan en leek veel druk te geven. Het advies was dan ook om steunkousen aan te trekken. Nou, probeer dat maar eens met een dikke buik… 😉
– Dat – als je zwangerschap wat verder gevorderd is – je echt niet meer op een normale manier je benen kunt scheren. De buik zit dan gewoon te veel in de weg…
– Dat je buik op een gegeven moment ook in de weg zit als je gewoon iets van de grond wil oprapen. Dan moet je dus helemaal door je knieën. Ik vroeg ook wel vaker m’n kinderen om me even te helpen; gelukkig wilden ze dat meestal wel graag doen.
– Dat je ook echt wel een beetje last kunt krijgen van ‘zwangerschapsdementie’: ik las een heel boek voor de 2e keer, terwijl ik dat totaal niet doorhad. Er was tijdens het lezen geen enkel moment van herkenning…
– Dat je door je verloskundige voor een controle (gewoon voor de zekerheid) naar het ziekenhuis wordt gestuurd en dat je daar dan echt moet blijven. Je hebt geen verzorgingsspulletjes bij je, je hebt je vluchtkoffer nog niet ingepakt, je bent nog totaal niet voorbereid op een bevalling (kleertjes waren nog niet gewassen, geboortekaartjes nog niet uitgezocht, geen afscheid genomen van de huisdieren ed.). Dat was even schrikken…
– Dat het niet altijd handig is om je uitgerekende datum tegen anderen te zeggen. Ik had dat wel gewoon gedaan en kreeg dus op een gegeven moment allemaal berichtjes met de vraag of de baby er nog niet was, of ze nog weg konden in het weekend of ze zeiden: ‘het duurt nu wel lang, he’ of ‘het wordt nu wel heel spanend, he’.
Heb jij vragen over je baby of je prille ouderschap?
Lijkt je baby vaker ontroostbaar of slaapt je baby weinig? Wil je leren welke signalen je baby je allemaal geeft, zodat je goed op zijn behoeftes kunt aansluiten? Heb je andere vragen over je baby of je ouderschap, waar je graag persoonlijk advies van Joyce over zou willen krijgen?
Lees dan hier op welke manier Joyce jou zou kunnen helpen.
Wil je regelmatig nieuws en (realistische) tips ontvangen over zwangerschap, baby’s, de kraamtijd en meer? Volg dan ‘Blije baby Blije ouders’ op Facebook.
Wat ze me vooraf niet verteld hebben over de bevalling…
– Ik had niet verwacht dat m’n eigen bevalling zo onvoorspelbaar kon zijn. Op zich had ik wel een vermoeden dat een bevalling anders zou verlopen dan in films, maar hoe het dan wél ging, daar kon ik me maar moeilijk een voorstelling van maken. Als het je eerste bevalling is, kun je je er eigenlijk ook niet echt op voorbereiden. Je weet niet hoe je er zelf op reageert, je weet niet hoe je partner reageert, je weet niet precies wat er allemaal om je heen gaat gebeuren. Ik merkte rondom de bevalling dat ik de controle echt uit handen moest geven.
– Dat het gevoel dat je moet poepen betekent dat de baby er aan komt.
– Dat het normaal is om ook echt te poepen tijdens de bevalling.
– Dat het nog best lastig bevallen is als je oor dichtzit… Vlak voor m’n bevalling had ik ineens één oor dicht zitten. Dat had verder niks met m’n bevalling te maken, maar tijdens m’n bevalling had ik dat ook nog, waardoor ik echt minder goed hoorde en harder praatte. M’n man zei achteraf dat de verloskundige tegen iedereen uitlegde wat er aan de hand was. Blijkbaar praatte ik wel heel erg hard…
– Dat het inknippen tijdens je bevalling best mee kan vallen. Ik werd tijdens één van m’n bevallingen ingeknipt. Ik las overal dat dat je daar achteraf veel last van kon hebben, maar dat was helemaal niet het geval. De pijn viel reuzemee, het is netjes geheeld en weer helemaal goed gekomen.
– Dat je na je bevalling nog niet klaar bent met ‘bevallen’… Toen m’n baby’tje net geboren was, moest natuurlijk ook nog de nageboorte eruit. En dat voelde ik nog best behoorlijk. Ik dacht eigenlijk dat ik klaar was, moest ik toch nog gaan persen… Auw!
– Dat ik ineens klaar was met bevallen, terwijl m’n baby er nog niet was… Vlak voordat m’n kindje geboren werd, wilde ik niet meer. Het ging ineens allemaal zo snel. Ik blokkeerde zo ongeveer. Heel gek! Zeker omdat het niet m’n eerste bevalling was; ik wist toch wat er ging gebeuren…? Toen heeft de gynaecologe echt even op me in moeten praten om vooral toch door te gaan. Gelukkig ging het daarna weer en werd m’n zoontje snel geboren.
– Dat ik kort na de geboorte even aan m’n baby moest wennen. Ik vond m’n baby zo kort na de geboorte helemaal niet zo mooi of schattig. Ik vond het echt een verfrommeld wezentje met allemaal viezigheid en bloed op zich. Toen m’n baby’tje wat meer ‘uit de plooi’ was en lekker schoon, vond ik het al snel de schattigste baby ter wereld. 😉 Maar dus echt niet meteen vanaf het begin…
– Dat je van het ziekenhuis ineens met z’n drietjes naar huis rijdt en dat je tegen je partner zegt: ‘We kregen ‘m gewoon mee naar huis.’ Toen realiseerde ik me pas echt dat ik mama geworden was…
– Dat je na de bevalling met je kersverse kindje in de auto naar huis rijdt en dat jij ineens – à la Hyacinth Bucket – overal voetgangers ziet oversteken (‘mind that pedestrian, dear…’) en je je partner iedere seconde maant om nu toch echt eens wat rustiger te rijden. Het angstzweet klotste in m’n oksels. Ik was zo bang dat we onderweg een ongeluk of zo zouden krijgen. Dat korte, allereerste ritje naar huis was zo ongeveer het meeste spannende ritje dat ik ooit in onze eigen auto heb beleefd…
Workshop ‘Blije baby & Blije ouders’
Joyce geeft regelmatig workshops, waarin ze je leert hoe je op een positieve en fijne manier omgaat met je baby en dan vooral als je baby’tje moeilijk slaapt en/of veel huilt. Deze workshops heten ‘Blije baby & Blije ouders’.
Klik hier om te lezen of Joyce binnenkort een workshop bij jou in de buurt geeft.
Wat ze me vooraf niet verteld hebben over de kraamtijd…
– Dat de eerste paar nachten, waarin je je baby moet voeden, qua vermoeidheid eigenlijk best te doen waren. Maar daarna – aangezien de baby best een lange tijd ’s nachts gevoed wil worden – is het zo ontzettend vermoeiend. ‘Moe zijn’ was echt even een andere dimensie. Dat had ik me niet gerealiseerd!
– Dat het belangrijk is om te rusten tijdens de kraamtijd. Tenminste, dat advies kreeg ik natuurlijk van alle kanten. Alleen: Hoe dan? Wanneer dan…? Er is op zich natuurlijk niks mis met het advies, maar in praktijk – zeker in de weken na de kraamtijd – is het behoorlijk lastig op te volgen.
– Dat je met een duf hoofd omdraait in de slaapkamer en dat je schrikt dat daar een baby’tje ligt. En dat dat van jou is!
– Dat je borsten al beginnen te lekken (of spuiten!) nog voordat je je baby aangelegd hebt.
– Dat als je tijdens je bevalling te veel bloed hebt verloren, je dan nog meerdere dagen erna heel rustig aan moet doen. Ik moest verplicht heel rustig aan doen van m’n kraamverzorgster; zo min mogelijk traplopen en zo veel mogelijk in bed blijven. Naar de badkamer lopen was al een ware uitputtingsslag. In het begin vroeg ik ook aan m’n kraamverzorgster of ze er voor de zekerheid bij kon blijven als ik ging douchen, voor het geval ik van m’n stokje zou gaan…
– Dat je de kraamtijd niet perse rozengeur en maneschijn is. Voordat ik ging bevallen, had ik een heel rooskleurig idee over hoe het zou zijn wanneer de baby er was. Als je echter te vroeg bevalt, als er tijdens de bevalling iets gebeurt of als je kindje te licht (of te groot) is bij de geboorte, dan gebeurt er daarna van alles met jou en je kindje dat je niet echt kunt voorzien. Dat kan soms best heftig en beangstigend zijn. Daardoor was de kraamtijd voor mij helaas niet echt een rose wolk…
– Dat we minder met ons baby’tje konden knuffelen dan we vooraf hadden gedacht. Onze baby werd te vroeg geboren en moest dus in de couveuse liggen. Dat betekende ook dat we ons kindje (relatief) heel weinig mochten vasthouden. Uiteraard in het belang van haar, maar dat stel je je van te voren toch heel anders voor.
– Dat je – zodra het kindje er eenmaal is – zo weinig tijd hebt in een dag.
– Dat je verwacht na de bevalling weer ineens je onafhankelijke, fitte zelf te zijn. Oh boy, was I wrong! Na een week moest ik een klein stukje naar de stad rijden en terug; daar moest ik serieus de rest van de dag van bijkomen…
– Dat je vaker ’s nachts wakker wordt, badend in het zweet. Zo erg, dat je het liefst meteen het hele bed wil verschonen. (Dit wordt trouwens ‘nachtzweten’ genoemd.)
– Dat de borstvoeding in het begin – tijdens de eerste paar dagen – echt heel erg pijnlijk aanvoelde bij het aanhappen. Ik moest dan ong. een minuut op m’n tanden bijten, rustig uitademen en dan was het weer over. Jeetje, wat was dat een vervelend gevoel, zeg! Gelukkig werd dat ook weer minder en was dat na een tijdje helemaal weg.
– Dat het ook mogelijk is om geen kraamtranen te krijgen na de bevalling. Ik wist dat je kraamtranen kon krijgen na de bevalling. Bij alle drie m’n kinderen zat ik er dan ook op te wachten (en de kraamverzorgende met mij), maar ze zijn totaal niet gekomen. Ik vond het zo opmerkelijk om te ervaren dat ik dus geen kraamtranen heb gehad. Ik wist niet dat dat óók kon.
– Dat er zo iets bestaat als ‘kraamwanen’ (*): je staat onder de douche en je hoort je baby’tje huilen. Zodra je het water uitzet, is het huilen ‘spontaan’ voorbij. Heel gek! 😉
(*) Nee hoor, niet echt, want dit is geen officiële term; maar door dit zo te noemen weet je wel wat ik ongeveer bedoel… Je hoort iets dat er helemaal niet is.
– Dat je baby echt al heel behoorlijk kan poepen, ook als ze nog heel klein zijn. En als ze dan flink poepen, kan het zo maar eens voorkomen dat ze gewoon overal poep hebben, zelfs tot in hun nek. En dan is het handig dat je weet dat je een romper naar beneden kunt uittrekken, en dat het dus helemaal niet over het hoofdje uit hoeft…
– Dat je het gevoel krijgt dat je geleefd wordt door allerlei instanties. Mijn agenda was nog nooit zo vol met afspraken met de gynaecoloog, kinderarts, consultatiebureau, verloskundige, bloedprikken. En daar kwamen ook nog regeldingetjes bij als verzekering, geboortekaartjes etc. O ja, en je hebt ook nog een huishouden en er komt allerlei kraamvisite. Dan zijn de dagen met de kraamhulp ineens heel snel voorbij…
– Dat je soms het gevoel hebt dat de muren op je afkomen en dat je blij bent dat je weer eens naar buiten kunt.
– Dat je bang kunt zijn om te poepen. Ik was in de dagen na m’n bevalling heel bang om te poepen. Ik had een totaalruptuur gehad en was bang dat ik alle hechtingen – door alle extra druk – kapot zou duwen. Gelukkig kreeg ik extra vezels zodat de ontlasting niet te hard werd. Maar het heeft echt even geduurd voordat ik weer zonder vrees kon poepen…
– Dat je zo gewend bent aan je dikke buik, dat je ook na de bevalling nog steeds zo beweegt alsof je baby er nog zit. Ook nu je buik steeds kleiner wordt, kun je af en toe nog raar zitten om je sokken en schoenen aan te trekken. Oh wacht, nu kan het weer op een gewone manier…
– Dat je na je bevalling na veel nabloedingen kunt hebben. Die worden – als het goed is – natuurlijk steeds minder. Maar om het bloed goed op te vangen, heb je wel speciaal maandverband. Gewoon maandverband is te klein of te snel vol door die hoeveelheid bloed, die je nu verliest. Dus ook al denk je van te voren: ‘dat kraamverband doe ik écht niet om’… Je merkt al gauw dat het toch gewoon handiger is om het maar wel om te doen… En dan heb je ook nog eens zo’n mooi ‘netbroekje’ erbij om aan te doen. Charmant! 😉
En nog een paar andere dingen in de categorie ‘dat hebben ze me van te voren niet verteld…’:
– Dat je begrijpt waar het gezegde ‘zo zacht als een babyhuidje’ vandaan komt.
– Dat de belangstelling van de buitenwereld per kind afneemt. Bij het eerste kindje is iedereen heel benieuwd, krijg je veel kaartjes en veel kraamvisite. Naarmate je meer kinderen krijgt, wordt dat steeds minder. Raar, maar (helaas) waar…
– Dat je op één arm je kindje vasthoudt om te wiegen of te voeden en dat je met je andere hand probeert je warme – nou ja, zeg maar lauwe – eten probeert op te eten…
– Dat je iets in je armen houdt en dat je er – op de automatische piloot – mee staat te wiegen. Maar dat je baby dus in de box ligt…
– Dat een traphekje vaak handig is, maar niet altijd. Op een avond had ik m’n handen vol met allerlei dingen én had ik m’n baby vast. Ik moest naar beneden om snel een paar spullen te gaan halen (er was er nl. eentje ziek geworden), maar toen kreeg ik het traphekje niet open…
– Dat je ENORM trots kunt zijn op zo’n klein kindje, bijvoorbeeld als je baby’tje voor het eerst zelf het speentje in de mond doet.
– Dat je het leuk vindt om naar de supermarkt te gaan, alleen al om met je baby te pronken.
– Dat het echt moeilijk is om de eerste kleertjes, die te klein geworden zijn, weg te doen.
– Dat je naar je werk gaat en er ineens ‘onverklaarbare’ witte vlekken op je shirt of trui zitten… En die ontdek je natuurlijk pas vlak voor of tijdens die ene belangrijke vergadering…
– Dat je pas op je werk ontdekt dat je – in alle hectiek van de ochtend – maar één oog hebt opgemaakt…
– Dat je baby al veel sneller kan omrollen dan jij denkt. En dan rollen ze dus ook zo maar ineens van het bed af… (Help!!)
– Dat de eerste keer seks na de bevalling best spanend is. Ik had nog altijd wel het idee dat m’n ‘onderkant’ moest herstellen. Dat was niet heel fijn dus. Ik moest er echt weer even aan wennen.
– Dat je je kindje ’s nachts gevoed hebt en je hem teruglegt in zijn bedje. Oei, daar ligt al een baby. O ja, je hebt een tweeling…
– Dat ‘melk kolven op je werk’ voor collega’s best een dingetje kan zijn. Toen ik na m’n verlof weer aan het werk ging, moest ik de melk voor m’n zoontje kolven. Sommige collega’s trokken echt vieze gezichten wanneer ze de gekolfde melk in de koelkast zagen staan (de melk moet nou eenmaal gekoeld bewaard worden). Terwijl ik de melk in goed afsluitbare potjes deed en die dan ook nog eens in een aparte plastic bak bewaarde. Er kon dus absoluut niemand in aanraking komen met die melk en lekken was nagenoeg onmogelijk. Toch was het idee alleen al vrij lastig voor sommigen om mee om te gaan…
– Dat als je een nieuwe bril gaat kopen, ze je die liever niet verkopen omdat de sterkte van de bril niet goed te bepalen is binnen 9 maanden na de bevalling…
– Dat het gezegde ‘9 maanden op, 9 maanden af’ niet echt opgaat. Maak er maar 15 maanden van. Of 23…
– Dat het – ook een hele tijd na de bevalling – nog altijd niet handig is om te niezen op het moment dat je heel erg naar de wc moet…
Dankjewel aan alle mama’s, die met me mee dachten over dit thema. Samen hebben we behoorlijk wat ludieke en serieuze onderwerpen in de categorie ‘dat zeggen ze je van te voren niet’ bij elkaar verzameld.
Ontbreken er volgens jou nog thema’s, die echt onder deze categorie vallen?
Laat me dat dan vooral weten. Zet jouw bijdrage onder deze post of zet het in een mailtje (info@aksecoaching.nl), dan voeg ik het anoniem voor jou toe.
Wil je graag reageren op dit artikel?
Dat mag! Zet jouw reactie dan onder dit bericht. Houd het wel constructief, liefst in de vorm van ‘Tips & Tops’. Dankjewel voor je medewerking!
Wil jij meer OpvoedTips van Joyce lezen én ze als eerste in je mailbox ontvangen?
Dat kan! Helemaal gratis en vrijblijvend. Aanmelden is heel eenvoudig.
Cadeau: Als welkomstcadeau ontvang je meteen na je aanmelding het E-book ‘Nóg meer genieten van je kind – 5 x 5 OpvoedTips’.
Je leest er hier meer over.
Heb je vragen over één van deze thema’s, wil je meer weten over het onderwerp of heb je een andere opvoedvraag?
Neem dan contact met me op.
Met vriendelijke groet,
Joyce Akse
Opvoedcoach & Psycholoog | http://www.aksecoaching.nl | info@aksecoaching.nl
© 2020. Joyce Akse / Akse Coaching, alle rechten voorbehouden.
Geschreven door Joyce Akse van ‘Akse Coaching – Opvoedcoaching & Opvoedadvies’.
Klik hier voor jouw dagelijkse portie OpvoedInspiratie op Facebook.
Lees meer artikelen van Joyce over gerelateerde thema’s:
– ‘Waarom huilt mijn kindje toch zo? Over: Hoe je huilen bij baby’s vermindert.’ Klik hier.
– ‘Wat je echt moet weten over het huilen, troosten en slapen van baby’s.‘ [Interview met onderzoeker dr. Roos Rodenburg.]
– ‘Ik ga in het ziekenhuis bevallen en neem mee…?’ Een lijst met onmisbare dingen voor in je vluchtkoffer.‘.
– ‘Ode aan de hydrofiele doek – Waarom juist deze doek zo onmisbaar is als je jonge kinderen hebt.‘
– ‘Wat zit er in je kolftas?’ – Lijst met onmisbare dingen voor als je buitenshuis gaat kolven.’ Klik hier.
– ‘Borstvoeding geven, kolven en werken: Hoe was dat voor mij? (Een persoonlijk verhaal)’. Klik hier.
Klik hier voor andere opvoedtips, bijv. over voeding, media, beweging ed.
© De foto van Joyce Akse is gemaakt door Ilona Tychon Fotografie.
Ga (terug) naar de website van ‘Akse Coaching –Opvoedcoaching & Opvoedadvies’.
Als kersverse ouder wil je natuurlijk niets liever dan heerlijk genieten van je baby. Je hebt 9 maanden toegeleefd naar de komst van je kleintje en je keek er naar uit om lekker samen te knuffelen en te tutten, om samen te wandelen, om liedjes voor je baby te zingen, noem maar op. Natuurlijk weet je ook wel dat je baby eens af en toe gaat huilen en dat je hem dan kunt troosten.
‘Als orthopedagoog en onderzoeker was ik altijd al geïnteresseerd in kinderen, ouders en het gezin. Daarnaast ben ik zelf moeder van 3 kinderen. Toen mijn 2e baby werd geboren, begon ze een aantal weken na de geboorte heel veel te huilen. Ik wilde er natuurlijk voor haar zijn, ik wilde haar helpen en troosten, maar dat lukte me niet goed. En dat terwijl ik daar bij onze oudste nooit moeite mee had gehad. Ik werd er heel moe van en kreeg sombere gevoelens. Ik begon zelfs aan mezelf als moeder te twijfelen. Ik deed het toch niet anders dan bij m’n oudste; waarom lukte het me nu niet om haar te troosten? Wat deed ik fout?
Op een gegeven moment was ik alleen thuis met m’n dochtertje, toen m’n oog op de krant viel. Daar stond een titel als ‘Zij krijgt alle baby’s stil’. Mijn aandacht was natuurlijk direct getrokken. Het was een interview met Carole Lasham, kinderarts in het Tergooi Ziekenhuis. Zij was naar een congres geweest in Amerika, waar ze Harvey Karp, kinderarts en ontwikkelaar van de Happiest Baby methode, voor zag doen op welke manier hij nagenoeg alle huilende baby’s rustig kreeg. Lasham was er helemaal van onder de indruk. Ze ging de methode toepassen in haar werk als kinderarts en merkte ook daar dat de methode bijzonder effectief was. Ze realiseerde zich dat je dus niet lijdzaam hoeft toe te zien dat jouw gezonde baby veel huilt en dat er dus een manier is om ouders met een praktische methode te leren hoe je je baby kunt troosten.
Nog kort even terug naar de periode, waarin ik mijn dochter moeilijk kon troosten: ik merkte dat de boodschap voor ouders vaak was dat het huilen na een tijdje wel minder zou worden en dat je niet veel anders kon doen dan dat te accepteren en af te wachten. De geijkte tips* worden natuurlijk wel gegeven, maar ook als je die toepast kan je baby nog veel huilen. Ouders weten gewoon niet wat ze nog meer kunnen doen.
Roos Rodenburg studeerde orthopedagogiek aan de UvA. Ze promoveerde in 2006 op de relatie tussen gezinsfactoren en psychopathologie bij kinderen met epilepsie. Sinds 2011 werkt zij als universitair docent bij de 
Uiteraard wil iedereen graag weten waarom baby’s huilen en is iedereen op zoek naar de oorzaak. Alleen denk ik dat we die waarschijnlijk moeilijk of niet zullen vinden, omdat iedere baby anders is. Afhankelijk van de baby kun je wel zeggen dat je beter de ene strategie kunt toepassen of juist de andere.
Het huilen van de baby grijpt aan op het hele zenuwstelsel van de ouder(s): ze krijgen zweet in hun handen, hun hartslag gaat omhoog en hun motorcortex komt in actie. Vooral dat laatste is een indicatie dat ze iets willen gaan doen, ze willen actie ondernemen. En daar komt dan ook vooral het gevoel van onbehagen bij de ouders vandaan op het moment dat de baby huilt: ze willen fysiek wat gaan doen, ze willen hun baby troosten, alleen merken ze vaak dat wat ze doen niet goed of voldoende helpt. Dat kan stress en onmacht bij de ouder geven, en op de langere termijn, uitputting, een gevoel niet goed voor de baby te kunnen zorgen of sombere gevoelens.
Dus als je je baby hoort huilen, dan wil je in actie komen, bijv. om je baby het gevoel van veiligheid te geven. Je kunt je alleen wel nog afvragen of de baby zich wel echt veilig voelt als het – ondanks dat het in jouw armen ligt – maar door blijft huilen. Ook dan zou de baby namelijk nog steeds een gevoel van onveiligheid kunnen ervaren (niet door de ouder, maar door het ongemak of het blijven huilen an sich). Of dat laatste daadwerkelijk zo is, is op dit moment nog onbekend. In ons onderzoek zagen we echter wel dat wanneer baby’s bij hun moeder op schoot zaten, de baby’s al signalen van onrust gaven, zoals jengelgeluidjes, maar ook een relatief hoge hartslag. Naast de nabijheid van de ouder lijkt er dus ook nog iets anders nodig om de baby te kalmeren. Baby’s die door hun ouder werden gewiegd en gesust waren minder onrustig en hadden een lagere hartslag dan als ze bij hun moeder op schoot zaten zonder dat de moeder wiegde en suste. De moeder moest de baby dus niet alleen tegen zich aanhouden, maar ook op een andere manier in actie komen, bijv. door te wiegen of te sussen. Het lijkt er dus op dat troostende stimuli als kalmerende susgeluiden en wiegen belangrijk zijn in het verminderen van ‘ongemak’ bij de baby.
Ouders denken vaak dat hun baby huilt omdat het last heeft van darmkrampjes, maar daar is geen wetenschappelijk bewijs voor. Er wordt wel onderzocht of er bij deze baby’s sprake is van slechtere darmflora, maar daar is op dit moment nog geen consensus over.
Ouders horen vaak dat hun baby huilt omdat het te veel prikkels of een te druk programma heeft gehad. Daardoor is het overprikkeld geraakt en heeft het vervolgens tijd nodig om af te schakelen. De oplossing die dan wordt aangedragen is prikkelreductie, bijv. wakker wegleggen op een stille plek.
Voor het troosten van je baby kun je de 5 stappen goed gebruiken, ook als je baby niet zo veel huilt. Als je je baby in een draagdoek wil doen, dan is het goed om – zeker in het begin – je baby eerst op een andere manier te kalmeren (bijv. door de 5 stappen) en daarna pas je baby in de draagdoek te doen. Op die manier krijgt je baby een positieve associatie met de draagdoek. Dat zorgt ook voor een andere beleving van de draagdoek door jouzelf, want dan wordt het geen middel om maar steeds het huilen tegen te gaan. Je kunt een draagdoek gebruiken als je ‘m fijn vindt. Maar het is dus wel belangrijk om je baby eerst te kalmeren en daarna in de doek kalm te houden en zich prettig te (blijven) laten voelen.
Soms merk je dat je baby lastig in slaap valt in zijn eigen bedje. Ook dan kun je je baby nog steeds kalmeren met 5 stappen, maar eerst buiten het bedje. Als je je baby in zijn bedje gaat leggen, dan buig je eerst voorover in het bedje. Dan leg je hem eerst op zijn zij in bed en daarna pas rustig op zijn rug. Als je baby bij het op de rug leggen toch weer wat onrustig reageert, dan blijf je voorovergebogen over je baby hangen en leg je hem terug op zijn zij. Je legt je onderarmen dan aan weerszijden van je baby, wiegt je baby al liggend zachtjes heen en weer met je armen en ‘sust’ in zijn oor. Zodra je baby gekalmeerd is, kun je hem rustig op zijn rug leggen. Deze vaste stappen en duidelijke aanpak zorgen ook weer voor voorspelbaarheid bij je baby. Ook op deze manier kun je je baby dus gewoon in zijn eigen bedje laten slapen.
Dit thema ligt vaak heel gevoelig. Ouders hebben door deze opvattingen namelijk het gevoel dat ze geen goede ouder zijn als ze niet 24/7 klaar staan. Het lijkt wel een ‘alles of niets’-situatie, terwijl dat niet zo hoeft te zijn. Het komt er juist op aan dat je overdag goed op elkaar kunt reageren. Het is dus niet zo dat je als ouder alleen maar door dag en nacht bij je baby te zijn de voorwaarde is om adequaat op hem te reageren.
Vaak wordt gedacht dat baby’s niet kunnen of mogen doorslapen, omdat ze ’s nachts of om de 3-5 uur een voeding nodig hebben. Dat geldt echter niet voor alle baby’s.
We weten uit onderzoek (én vele ervaringen van kersverse ouders) dat de Happiest Baby Methode goed werkt. We moedigen je aan deze 5 stappen dus ook bij jouw baby toe te passen. Daarnaast is het belangrijk om voor voorspelbaarheid voor je baby te zorgen. Daar dragen deze stappen natuurlijk ook aan bij, omdat je ze steeds op dezelfde manier en in dezelfde volgorde gaat uitvoeren. Hou daarbij echter de signalen, die je baby je steeds geeft, in de gaten.
Het is heel belangrijk om te weten hoe het is om een baby te hebben en wat er dan op je af kan komen. Alle baby’s huilen, maar de mate waarin ze dat doen verschilt per baby. Maar realiseer je dat zelfs als je baby niet voldoet aan de officiële richtlijnen voor een huilbaby (3 uur per dag, 3 dagen per week, 3 weken lang) het ook dan te veel voor je kan zijn. Zorg tijdens je zwangerschap al voor een goede voorbereiding op wat je als ouder kunt doen als je baby (veel) huilt; weet wat je dan kunt doen. Het is goed om te weten hoe je je baby kunt troosten en te weten hoe dat werkt met het slapen van je baby. Als je het pas bij het consultatiebureau gaat hebben over slapen en huilen, dan ben je al een paar weken met je baby onderweg en dan kun je al afgegleden zijn van huilen naar slaaptekort en dan is het leed al geleden. Als je je goed voorbereid en weet wat je kunt doen, dan is dat gelukkig vaak goed te voorkomen!
Zorg ervoor dat je je baby in de kraamweek goed leert kennen. Ga op zoek naar de signalen die je baby je geeft als hij honger of slaap heeft. Deze signalen kunnen wel veranderen naarmate je baby ouder wordt. Zorg niet alleen tijdens de kraamperiode maar ook erna voor veel huid-op-huid-contact. Dat helpt je baby om zich prettig te voelen. Kies bijv. één voeding uit waarbij je je baby helemaal bloot op je buik legt (zowel bij borst- als flesvoeding).
Jullie als ouders weten nu al een beetje wat je te wachten staat, omdat jullie het hele traject van een baby verwachten, al eens doorlopen hebben. Alleen, dat kindje dat jullie toen verwachtten, is nu zelf waarschijnlijk een jaar of 2-3 en heeft nog nooit ervaren hoe het is om een broertje of zusje te krijgen. Voor sommige kinderen is dat totaal geen probleem en die gaan goed om met alle veranderingen, die zich voordoen; andere kinderen vinden die veranderingen nog best lastig en hebben er wat meer begeleiding bij nodig. Het is dan handig om je kindje goed voor te bereiden op wat er allemaal staat te gebeuren.
Er bestaan veel leuke boekjes voor peuters, kleuters en oudere kinderen over zwangerschap, baby’s en grote zus/broer worden. Daarin wordt dan vaak de groeiende, dikke buik van mama besproken, wat er allemaal gaat gebeuren als het baby’tje er eenmaal is en ook welke leuke en minder leuke kanten er aan zitten.
Je kunt je kindje op een leuke manier laten weten dat er een broertje of zusje komt. Je kunt het natuurlijk gewoon vertellen, maar je kunt hem ook een kleinigheidje cadeau doen.
Je kindje zal het – naarmate jouw buik groeit – steeds interessanter vinden dat er een baby in jouw buik groeit. Je kindje zal het misschien wel eens willen aanraken, aaien of een kusje geven.
Uiteraard kost de aanschaf of het opknappen van een nieuw bed, kast ed. en eventueel het ‘slaap-klaar’ maken van de ruimte zelf nog best wat tijd. Misschien heeft zijn nieuwe slaapkamer een likje verf nodig, een ander behang of een nieuwe vloer; probeer dat allemaal zo gauw mogelijk te doen. Hoe eerder dat namelijk klaar is, hoe sneller je kindje in zijn nieuwe kamer kan slapen. Je wilt namelijk het liefst dat je kindje goed gewend is aan zijn nieuwe bed en kamer, voordat zijn broertje of zusje komt. Daarnaast zal hij dan ook niet meer de link leggen tussen zijn nieuwe kamer en de geboorte van de baby; dat ligt dan zo ver uit elkaar dat dat voor je oudste echt niks meer met elkaar te maken heeft.
De baby kan na de geboorte natuurlijk nog vrij weinig; in de ogen van je oudste kind kan hij misschien zelfs nog helemaal niks. Het is dan ook niet gek dat je oudste na een korte inspectie al ‘genoeg’ heeft van de baby. Hij heeft zijn broertje/zusje dan wel gezien en wil graag gaan spelen. Laat hem dat dan gewoon doen. Dwing je kind niet om steeds naar de baby te komen of om de baby een kusje te geven. Dat komt echt vanzelf wel. Misschien niet op korte termijn, maar zeker als je baby wat ouder is en er enige interactie mogelijk is.
Probeer te voorkomen dat je alle veranderingen, die nu staan te gebeuren, ophangt aan de baby. Dat is op zich wel heel logisch om te doen (sterker nog, het is gewoon zo), maar voor je oudste kan dat best vervelend zijn. Het draait dan ineens wel heel erg om die baby… Zorg dat je oudste tijdens je zwangerschap én na de geboorte nog steeds jouw aandacht krijgt door regelmatig één-op-één met elkaar te spelen.
Ik hoop van harte dat je deze tips op een goede manier thuis kunt toepassen. Heb je hier vragen over, wil je meer weten over dit thema of heb je een opvoedvraag? Neem dan contact met me op. Je vindt m’n contactgegevens hieronder.
Akse Coaching 